Dursun Ali Erzincanlı Gönlümün Gülü

Seni seven her ruh uludur ya Resûlallâh!

Gönlü-gözü onun doludur ya Resûlallâh!

Cemâlin pertevinden zerre şevk alan billâh,

Kapının ayrılmaz kuludur ya Resûlallâh!

Beklemez bir başka iltifât Sana erenler,

Semtin iltifat buğuludur ya Resûlallâh!

Gönül gözleriyle bir kere seni görenler,

Onlar ruhların bir koludur ya Resûlallâh!

Uçuşur ikliminde altın kanatlı kuşlar,

İklimin kuşların yoludur ya Resûlallâh!

Cennet yamaçları gibidir orda ufuklar,

Cemâlin bu ufkun tülüdür ya Resûlallâh!

Sana ermek imanlı gönüllerin rüyâsı,

Seni bilmeyenler ölüdür ya Resûlallâh!

Vuslatın, bu garip kıtmîrin her dem hülyâsı,

Bu benim gönlümün gülüdür ya Resûlallâh!

Bu benim gönlümün gülüdür ya Resûlallâh!

Yine hicranla seni andı gönül,

Tende cânım, rûh-u revânım Cânân

Andıkça hasretlere yandı gönül;

Ne olur kıl artık vuslata şâyân!

Hem sevip hem ağlayan bîçâreyim,

Kararsız, derbeder ve âvâreyim,

Yıkılıp dökülmüş bir virâneyim;

Hâl-i hazînim tam mevsimi hazân

Güller gülse de ağlıyor hep bülbül,

Bir dert küpü âdeta şimdi gönül;

Bilmem mümkün mü bu hale tahammül?

Ruhumda âh-u zâr, dilimde figân

Yanıp kebap oldum ümidim yıkma!

İtâb et, ama ağyâra bırakma!

Vefasız bir kulum cürmüme bakma!

Vasf-ı hâle ne hacet her şey ayân...

Bilirsin gayri imdat edecek yok;

Gönlümü dertten âzâd edecek yok;

Kıtmîri başka âbâd edecek yok,

Hatırım virâne, gözlerim giryân...

Gel vur mızrabını da kalbimi söylet!

Vur ruhuma nağmelerini dinlet!

Ve gönlüme geleceğini vâdet!

Vâdet ki kalmadı dizimde dermân!

Vâdet ki kalmadı dizimde dermân!