Ömer Karakoç Milyonları Boşver

Yürüyorum bak yolları çıkıyorum yokuşları
Düşüyorum da bazı bazı aşıyorum zorlukları
Koşturmaktan yoruldunsa kanatlanıp uç bakalım
Düştüğünde neye denk hayat eşittir bir sancı

İçine dert olur bir şarkı hüzünlenir dört duvar
Takılı kalmış hatıralar kırılmış camlar
Birer birer kayıp gitti dostlar
Oysa hatırı vardı kırk yıl bir fincanda saklar
Basamakları çıktıkça aşınır tüm yollar
Hayat pare pare hüznü dipte paklar
Geçen saatlerde içini hüzün kaplar
Bulaştığın yollar acımasız mı kollar
Gençliğin bir eyvah düştüğünde yaralar
Kafanı kaldır haydi kollarında güç var
Erken uyanan yol alır İstanbul yirmi dört saat
Hayat uzun metraj yorucu yollar
Yürümek hayli zor engebeli yokuşlar
Şu gördüğün evet ilk basamaklar
Sona erişirken yavaş yavaş adımlar
Taşı bile deler geçer küçük küçük damlalar
Süreklilik ister yaşamak içinde umutlar
Var olan değerlere sarılır yarınlar
Milyonları boş ver cebinde hayallerin bak
Onlar senin için her zaman yanındalar
Sen aştıkça yolları çıktığın yokuşları
İlerledin devam ettin yürüdün yokuşları
Ne kadar zor olsa da uçtu gönül kuşları
Çıktı dik yokuşları geride kaldı cabası
Artık para etmiyor duyguların anlamı
İçine attığın ne varsa konuşalım olayları
Çünkü insan ömrü kısa iki yılda yaşlanır
Ömür dediğin sanki bir mezar taşı
Hastalık hastalığın hastası
Bulaşmışken vücuda dağılır bin parçası
Kime denk gelir bu dert ağırmışken saçları
Eridi gitti iki yılda canımın bir parçası
Bana hayattan bahset kimine şan şöhret
Basit geliyor bana yaptığınız muhabbet
Ömür sanki müebbet solan bir fidan gibi
Kovalasakta her şey kader kısmet
Yazmak iyi geliyor dert ortağı kalemim
Onunla yazar çizer onunla söylerim
Gördüğünden ibret alır mı insanın kendisi
Öyle olsaydı her şeye güzel derim
Her şey güzel değil
Yüreği acıtır bir çok kez gördüklerim
Bir ton derdi varken her şeye gülen benim
Dert gülende mi?
Artık hiç bir şey takmıyorum canımı sıksa da tüm olanlar
Artık kimseyi sormuyorum beni soran dostlara selamlar
Yollarında yoruldum ben hayat koşmaktan
Düşüp kalkıp tekrar başa sarmaktan
Aradığım o umut ışığı yanıp sönüp yanmakta
Doğruyla yanlışı ayırt edip aklamaktan
Yeni bir pencereden bakan farklı görür
İnancını kaybedenler yavaş yavaş ölür
Bin bir parçaya da bölsen aynı şehre sövüp
Arada bir düşün taşın ileri doğru dönüp
Çabalasan da olmuyor mu başa sarsan da
Kurduğun bütün her şeyi tek bir taşla yıksan da
Yolunda gitmese de çaba göster aşkla
Toparlanmak için emek gerek fazla
Kimine mutluluk kimine hayat dert verdi
Gayret edenler kazandı vazgeçenler kaybetti
Sabır bu yolda fazlasıyla önemli
Bu yolun sonu da apaçık belli
Artık hiç bir şey takmıyorum canımı sıksa da tüm olanlar
Artık kimseyi sormuyorum beni soran dostlara selamlar