Anıl Yıldırım Yansın Elazığ

Rakının beyazında bulmuştum seni
Anason kokardı boynun sek içtim gelip
Kimseye bahsetmedim kokundan, gülüşünden
Yazın ortasında kış yaşatıp üşüttün gelip
Derdimi görsen inanamazsın
Ve bu aşk sürecek bilmem kaç asır
Biçare, bir haber yaşadım senden
Seni unutturmayan tüm duygular kısır
Şimdi bütün acılarımızı k(aralayalım)
Tüm güzel duyguları yaraladığın gibi
Koymayalım nokta bırak virgülle bitsin
Her gece korkusuzca görsemde dibi
Yaşıyorum bir ölüden daha fazla ölüp
Ruhumu kazma kürek ses tonuna gömüp
Resimlerini yakmadan yanımda götürüp
Terk edeceğim bu şehri arkama bakmam da dönüp
Sen gece yarısısın ben de diğer yarısı
Nasıl dokunmadan yıktın yere bilmiyorum
Sen aşkı hak eden en güzel sevgili, yarim
Bir sebebim var benimde yoktan yere gitmiyorum
Biliyorum canım çok yanacak
Yastığımda sakallarım gibi daima sen kokacak
Huzurum gülüşünde cennet bahçeleri mi gizli acaba
Bir adam tanıdın farz et şubat ocağı aratmayacak
Sensiz bir yudum su haram olsun içersem
Tutulsun dizlerim başkasına gidersem
Sen hep içimde olacaksın bunu unutma sakın
Manşette ölümü göresin içime başka koku çekersem
Seni unutturmaya çalışmayacak zaman
Hayatım hayatından olmuşken başka bir şey yazamam
Beni toplayalım demiştim sana
Ne güzel yıktın öyle daha da kalkmam
Bak yine gece yarısı içimiz ürpek
Onunda tadı yoksa ne zaman gelecek
Kanımda taşıyorum bir kaç doz ölüm
Benim de güleceğim günler gelecek
Unutmam içimi bile bile terk edişini
Kapında gözyaşımı silemeyişini
Avare kaldım kos koca şehrin içinde
Yansın Elazığ neyim var ulan içinde