Gokhan Gokmen Yoruldum

kördüm yeter yine sonsuz keder
hayatın ilmekleri çözüldükçe oldum beter
yüzümü döndüm yere karanlık oldu siper
hesabı yanlış adalet alemde seyr ü sefer
yüreğim eğri otur
net konuş yeter ki sen hesaba dahil olma
tutun kavgana boşlukta sakın zayi olma
zalimin cephesinden bakıp da tayin olma
budur ruha sahip olmak
gelip geçici baharlarda zarif yenilgiler kokladım
garip çelişkiler topladım
dudaklarımda yıkımdan kalma bir kıvılcım
uzaklara daldıkça var oluyor bir sancı
keskin hatalarla parçalandım kaçıncı
yorgunum diyorum duymuyor ki akıncı
medet ki bileklerim taşıyamıyor bu hıncı
savursam olmuyor bile hiç tesiri yok kılıncın
bir adam nasıl boğar çıplak elleriyle tüm imkansızı
hem de karşılamışken bir ton vicdansızı
bir türlü titremeleri durmaz olur yalnızın
herkesin izahı vardır bir yoktur şanssızın
el yetişse bilekler kopacak yerinden
uyursa bir gün huzuru emsaldir ceninden
bir ölse belki rahatlar sıyrılıp teninden
kaçıncı çırpınış bu balçık dolu nehirde
ardında yitik mana
bir bedenden ziyade geleceğin bu diyarlarda
ne kadar zor zanaat gülümsemek bu anlarda
hayatın kurak çölüne göz yaşından vahalar var
susmak erdem olsa konuşmazdı duvarlar
yordu ve zalim yapıştı yakama belalar
müthiş yıkımlar altında kaldım esasen tükendi çarem
umudumu unuttu semalar
NAKARAT x2 (Atiberk)
yoruldum
yine yok ki çaresi yalnızlığın
umut desem de gelmez
umudum