Elsa Ebru Bitmeyen Sevda

Yazık değil mi kalbime attın imzanı
Bırakman gerekmiyor muydu hayatıma imzanı
Olmaz böyle yaşanmaz
Sen şimdi kimin huzuru olmaya gittin
Beni benden ettin, ylan beni delirttin
Ah be bi de yeminler ettin
Neydi kusurum sevmek dışında?
Söylesene her yalanına boyun eğmedim mi?
Yaktıkça beni kapanmadım mı ayaklarına?
Gitme demedim mi sana?
Senden sonra toparlanmaya gücüm kalmadı
Her geleni sen sandım olmadı
Kendi dünyamı bırakıp senin dünyanda sana uyanmadım mı?
Sana aç kalıp sana susamadım mı?
Her şeye kapattım kendimi
Yanıyor be ciğerim
Ama söyleyin bir daha gelmesin
Yakıştıramadığın o hüznü bıraktın sen bana
Sevdiğin o siyah saçlarımı boyadım artık sarıya
Ve ne olur onlara dokunma
Annem onları kırmadan tarar
Dizlerinde okşardır
Sen dokundukça kırıldım
Bıraktın İstanbul’un ortasında bir başıma
Kendimi unuttum
Teşekkürler sevgili beni böyle dağıttığın için
Ayaklarımı mutluluğa koşarken kırdığın için
Küçükken kanattığım dizlerimi tekrar acıttığın için
Sana koşacak yolum kalmadı
Yolunu seçmişsin sen sonu yok
Bitmeyen sevda yapmışlar senin gözlerinde
Ömrümü asmışlar bitmiyor
Kanadıkça öldürmeden süründürüyor
Hastalığımın dermanı yok canım çok acıyor
Artık annem öpünce geçmiyor
Düğümleniyor boğazım gözyaşlarımın tarifi yok
Çok gittim kapına bıraktım acılarımı
O çok sevdiğin deniz manzaralı odanın yanına
Oturdum oturduğumuz o ağacın altında
Sana şiirler yazdım süründüm yolunda
Süründüğüm o yol bile getirmedi seni bana
Oysa seni sevmek gözlerine bakıp Allah’a inanmaktı
Sen benim gözlerine bakıpta gördüğüm en güzel mavi
Sen benim en sıyırılmamış yanım
Dudağımdaki ilk kalp atışım
Meğer ne çok yara almışım, sen gidince anladım
En kalman gereken zamanlarda çekip gitmedin mi?
Yokluğuna teslim olmaktan başka çare yok
Elimi bıraktın ellerin tarafındasın
Ve ben artık çok yalnızım
Hiç olmadığı kadar içtim ben bu gece
Sen döküldüm etrafa gelip beni tekrar toparla diye
Ama gelmedin be sevgili
Gelip beni toparla diye gelmedin be sevgili
Gelmedin be sevgili