Cem Adrian Bir Kar Tanesi

sevdim...

Sevdikçe acıyan

acıdıkça dağılan

dağıldıkça kaybolan

ben...



Düştüm...

düştükçe kırılan...

kırıldıkça çoğalan ...

kendine saplanan

ben...



Niye yağmur hep niye sonbahar

korkutur beni kör karanlıklardan daha

yalnız, daha kırgın, daha küskün bir ben...



niye sessiz hep niye suskun

eskisinden de daha yorgun bu sokaklar boyu

adım adım yokluğun ve ben...



Bir kar tanesi gibi karşında...

Eriyor yüreğim

Üşüyor ellerim...

Bırak gideyim

Yalnız öleyim..

Yalnız yanıp hep yalnız söneyim...