Savaş Çetiner Öfke Nöbeti

Samimiyet aradım ortasında bunalımın
Yine bozdum hiç kimseye güvenmemek kuralını
Bulur beni pespayeler her saniye utanırım
Anlatırlar yalanlar ben kapatırım kulağımı
Boşa geçen bir ömür ayıplar beni
Hengamelerde kayıplar verip
Kaybettik kavgayı bırakmadık
Hasımlarım hatırlar beni
İstemezdim kötü olmak ama bana yaradı
En azından bu seferlik kırık değil kanadım
Unutmam asla yaşattığınızı
O günden beri şafak kırmızı
Metropol denen umut hırsızı
Çaldı yarınları, hırsımı
Kalanlarla ittifakım ilelebet sürecek
Tenim güneş altında var tepemde de büyüteç
O*** dünya kalamadı bakir
Her zaman gördü garibanı hakir
Yalancı tarih yazamadı sahi
Kirlendi tahir
Elimdeki mikrofona kusucam
Öfke nöbetlerim beni ulaştırır sonuca

Alıp başımı uzak diyarlara savrulsam
Bir derenin kenarından akan suyla avunsam
Hırçınlaşıyorum etti tutsak
Farkım kalmadı yaşayan bir ruhtan

Usandı gönlüm köhnelerden
Kaçmaktan bıktım gölgelerden
Keyifte vermez artık her dem
Bana gurbet oldu moruk artık her yer
Saçma sapan vesveseler etrafımda cirit atar
Benim savaşım kendimle
Sığınmışım filikama
Sessiz çığlıklarım var benim
Kalbimde gizli matemim
Böyle olsun istemezdim amma hak etsen bile vermezler aferin
Tertemizdi lakin ellerim
Kirlendi sakin ol biraderim
Anlamazlar hikayeni
Yargılarlar heba edip
Yaşamaktan bunaldım
Bu midemde ki bulantı
Geçmeyecek aldıkça nefes kapatsam da kulağımı
Duyuyorum gaipten sesler bunun müptelası
Değilim sanırım var bu düzene itirazım
Dengeler değişir
Hep çıkar peşinde koşmayanlar niye ezilir?
Biz gibi serseriler bilir işini
Üşümeyiz ayazda sık dişini
Kara kabuslar korkutamaz
Geceler beni sorgulamaz
Çıkmazlara yan bastım
Google maps bile burada yol bulamaz