Dursun Ali Erzincanlı Sen Gidince

Sevgili!

Sen gitmiştin

Koyup bir başımıza

Bırakıp pak ellerimizi

Gurbetlerine salmıştın bizi

Yetim kaldık, öksüz kaldık

Ve ellerimiz kirlendi yokluğunda

Sen gitmiştin

Ayrılıkların dilini hece hece ağlıyoruz şimdi

Akşamlar iniyor dağlara

Ve hasretimiz yankılanıyor yamaçlarda

Sevgili!

Nasıl iltica edelim sana

Huzuruna nasıl varalım, yalvaralım?

Kemtem karıncalar nice mümkün

Halini Süleyman'a arz

Güneş huzurunda mumların, okunmazken esamesi

Pervaneler bahsetsin mi varlıktan?

Ve duyurabilsin mi sesini!?

Efendim, duyar mısın sesimizi?

Sevgili!

Sen aşk ikliminde sultan

Sen güzellik şahikasında dolunay

Sen vefa göğünde hilal

Biz bir bakışının dilencisi

Biz dolunay tutkunları

Biz bayramı gözleyen oruçlar

Güzellik ordusunun hakanı sen

Gam ruzigârinda gedalar biz

Sen imrenme, biz ayıplanma

Sen özüsün varlığın

Ve biz varlık iddiasında küstah yoksullar

Sen sabah yıldızlarının ışığı

Biz gaflet uykusunda kervancı

Dert ve keder denizinde çığlık çığlığayız biz

Kumrular ve bülbüller seni bestelemekte oysa

Çığlıklarımızı bestelere karıştırıver

Düşkünlerine, savrulmuşlarına kulak ver

İtivermezsin elinin tersiyle bizi, degil mi efendim?

Sen gitmiştin

Çelik mermere çarptı

İradeye ateş düştü yokluğunda

Hasretinden akıllar yitirildi

Gönüller gölgelere düştü

Sana muhtacız

Sana en fazla muhtacız

En fazla sana muhtacız

Uyandır bizi uykumuzdan

Gel, ey sevgili

Bir gelişle gel, bir gülüşle gel

Doğ ufkumuza, sar dünyamızı

Gir gönlümüze yeniden

Sana muhtacız

Sen gitmiştin

Seninle birlikte her şeylerimiz gitti

Şehitlerimiz kefenlerinden sıyrıldı senden sonra

Kanlarımız sahralar doldurdu

Kelimelerimiz anlamlarını yitirdi

Kutlu erlerimiz tutsak oldu nefis ordularına

Hiçbir şey kazanmadık ayrılığında efendim

Hiç kâr elde edemedik

Aldandık, hep aldandık

Delilimizi yitirdik, delillerimizi yitirdik

Dillerimiz dilim dilim edildi efendim

Bize sevmeyi unutturdular ilkin

Sonra sevginin ne olduğunu

Kendi gönlüne ihanet edenlerimiz

Gönlün kendisine ihanet ediyorlardı

Vurgunlar yedik peş peşe efendim

Vurgunlar yedik!

Ve sen gitmiştin

Sevgili!

Sen gitmiştin

Biricik sığınağımız, varlığımızın övüncü, yüz akımızdın

Hayırları söyleyip gitmiştin

Biz şer işler olduk

Uzun uzun emellere kapıldık

Kapılanıp kaldık umutların kapısında

Ellerimiz vardı açıldıkça dolan, uzandıkça verilen

Böğrümüzde kaldı ellerimiz

Sen gitmiştin

Aşk dervişleri avare, pejmürde, hercâyi rüzgârlara kapıldılar

Dönüşlerinin ahengini kırdılar

Bölük bölük kadınlarımız

Grup grup erlerimiz

Demet demet çocuklarımız

Kimi güler, kimi ağlarken yitirdiler kendilerini

Ve sen gitmiştin efendim

Sevgili!

Hani bir aşk idin

Bir güzellik idin sen

Güzellikle aşkın kesiştiği prizmada

Güzelliğin cihanı gösteren bir ayna

Aşkın o aynanın cilası idi hani

Güzelliğin olmasa efendim

Aşkı hiç bilmeyecekti cihan

Aşkın olmasa güzelliği hiç anlamayacaktı

Sana muhtacız

Sana en fazla muhtacız

En fazla sana muhtacız

Uyandır bizi uykumuzdan

Gel, ey sevgili!

Bir gelişle gel, bir gülüşle gel

Doğ ufkumuza, sar dünyamızı

Gir gönlümüze yeniden

Sana muhtacız

Sana muhtacız

Sevgili!

Derd ile ağlayandın

Hem derde salandın

Gönül yurdunda çaresizlerin çaresi

Hastaların merhemiydin

Saadetle yasamış, saadet çağını yaşatmıştın

Sana muhtacız

Sana en fazla muhtacız

En fazla sana muhtacız

Gel, ey sevgili!