Tuğrul Bektaş Öfkem Kabahat

Taşırıyor bu denizi hüsran köpürüyor kıyısına bu ne küstahlık
Şehir ağlıyor can veren her aşık için gözleri şiş bu ne iştahtır
Bir şiir olsam bir kağıt'a tutunup hislerini taşırım umuda
Bir fikir olsam aklına girerim asla kendimi unutmam

Direnirim her acıya bilenirim inadına göz göze gelemem
Son sözü yutkunur acılara göz yuman susar nefesini veremez
Geceler avazını duymaz gözleri şiş bu bir kumpas
İçindeki yangını körükler inadına ona kanma sana yanmaz

Sararıp dökülür yapraklarım her yabancı baharda
Kanatırım avucumu yalancı umutlar asılıyo suratıma
gülümser avutmak için
Ölümse kavuşmak için artık velhasıl unutma geçmişi
Şuan elini uzatsan bilirim yine bir ahı yaşatmak içindir

Sitemim dünyaya güya tersine çıkardı rüyalar
Yüzüm asılır sevmiyor çıkan bir papatya falıyla daha
Manzaram aynı deniz ve gökyüzü birleşir ilerde
Ama sepya bu şehir maviyi boğdum simsiyah ellerle

Kıyılarımda fırtına direnirim dalgalara yerim rüzgarı
Hani çıkardı rüyalar tersine ben yaşıyorum tüm kabusları
Boğazımda düğümlenir dert neşe keder hayat
Sıkıyorum yumruklarımı sabrım yol öfkem kabahat


Kulakların bana sağırlaşır rüzgarın ıslığı çalar bu şarkıyı
Engel olamaz en koyu gecelere dalıp ansızın ardına gölgeler almayı güç sanırsın
Ödünç alınmış bedenler aciz buna rağmen risk alırdık hep
Yaşamayı en ağır yük sanırdık hep yanıldık

Aynı yerde tek başımayım dolunaya karşı sek otururum artık
En fiyakalı acıları üzerime giyinirim yakışır buna sen tanıksın
Zihnime kazınıp kamaşır sesin başkalarına can veren bir nefesi
Sevmek nasıl almıyor aklım yine gün karardı sen kazandın

Bi gece yaz olur ve sabah hazan bir şair ölür ölürse bir katil susar
Bu gece bir yanımda melekler ölür bu gece de ruhumu kapladı hasar
Saplamış hançeri güvendiğin dağlara kar yağdırır ona kanma
Buz keser her yanım ama cehennem olsam bile artık sana yanmam

Sarılan yaralar
Açılan kanar ah
Duvarımı yazılar sokağımı ihanet kapladı bu sabah
Kucak açmadılar yenilen tarafa tökezleyen batınca çamura
Umut elimi bıraktı yeniden doğmadı camıma