Ahvali Efgan Hayat Kırıklığı

Kirli sakallarıma dokundun gibi
Buara çok dağıttım içimi toplasın biri
Huzura hasret kal gözlerinin uçurumunda
Ölüme gidemez seninle korkağın biri

Yargısız infazdın, kanatlarımı kırdın
Saçlarına sürgün etti beni anan lakırdın
Bu şehre sığamazken dört duvara tıktın
Yaşarken olmasada ölürken sarılırsın

Kendini yaktın sen ateşle oyun olmaz
Bilirsin bir hayaldı yıllardır benim olman
Bir masaldı bizimkisi gelmiyorsan dünü yorma
Uğruna yaktığım şu ateşlerde sönüyorlar

Eski günlerimiz eskimedi ki benim için
Geçmeyen o gecelerin acı bi tonda sireniyim
Bu hayat kırıklığı mutluluğunu silebilir
Sana demiştim hep bu aşk burada bitebilir

Nakarat:
Karlı etekleri dağlarımızdan,
Papatyaların açamadığı gökyüzümüz kan
Okumadığım o kitaplarda olmaşıyın var
Bilirsin, sevgi olmadanda yaşayamaz insan

Soğur mu içim sahi, varır mı köyüme umut
23 yaşındayım, ölüme tokum
Bu yolun başındayımda o yolda sen yoksun
Saçlarıma dokunmaman bugün sade gurur mu?

Bugünde yıldızlara sokuldun dimi
Elimden kayıp giden gençliğimi kaplamış kibir
Benim yok utancım, biri yüzünden çok değişmişim
Soyutlandım herşeyden çok belirsizim

Bulutlu gözlerimde sensizlik yağmuru
Seni anlıcamda yok olmuş be sağduyum
Çıkmak istesemde içindeyim fanusun
Beni de götür saçlarında sag bulup

Bu kalbin sensizliğe her atışında
Bilirsin yok oluyordu duygularım her bakışında
Saçının sarısında göğsüme saplanışında
Ben hala şarkılarda yaşıyorum gel hafta sonlarında

Yüzünün her santimi unutulmaya alışmış
Ama ben yanaklarına taşındım
Seni anlattığım her şarkıda cümle alem acımdır
Anlamı yok senin içinde 18 yaşımdın