Ропе Узаклардасын

Sence hangi rüzgar kokunu buraya getirdi?
Seni unutmuş olsam bile ben resimlerle yetindim
Aslında gittiğin gün dönmeyeceğine emindim de..
Boşver, kırık kalbim hala senin evindir

Toplamam gerekirken daha da fazla dağıtmışım
Haylaz bi çocukmuşum bileklerimi kanatmışım
Sen beni üzmek için zahmet etme, neden dersen;
Hayatım gökkuşağıydı ellerimle karartmışım

Bu dünya zalim inan kaybederek yaşanmıyor
Sinirle kalkıp giden hiç bir insan başarmıyor
Ne garip en az dünya kadar sahtesiniz
Üzüldüm derken bile gözleriniz yaşarmıyor

Artık faydasız bu ceplerimde kalan hisler
Çünkü unutabilmek yürek değil zaman ister
Her şeyi anlatırdım bugün biraz kalabilsen
Bir daha üzülemezdin benim kadar yanabilsen

Uzaklarda bir yerdesin belki
Sana tekrar gel diyemem biliyorsun
Bir ömür beni sevmeni bekleyemem..

Uzaklarda bir yerdesin belki
sana tekrar gel diyemem biliyorsun
bir ömür beni sevmeni bekleyemem..

Kendimle hiç bi zaman barışamam ben,
Belki de sırf bu yüzden aynalardan nefret ediyorum
Herkese gitmişim de bir kendime gelemiyorum
Çabalayacak gücüm varda taş kalbini yenemiyorum

Değişmedi gözlerimle görebildiğim her yanımsın
Kimseyi sevemiyorum içim gider sen kalırsın
Sonunda değiştin mi bilemiyorum gerçekleri
Unutacak olursan da gözlerimizden tanırsın

Elimde bi resmin var gülümsemiyor artık bana
Bilirsin tüm geçmişi saklamıştım sandıklara
Ne yapsam olmuyormuş kabullendim bahtım kara
İçimde cehennem var diklenirim yangılara

Gözlerimden düştün artık hafızamda yaşıyorsun
Orada büyüyemezsin 18de kalıyorsun
Ve artık geri dönmeni bekleyemem senden ama
Boyalı gözlerinle hala güzel bakıyorsun