Ропе Узаклардасын

Sence hangi rüzgar kokunu buraya getirdi?

Seni unutmuş olsam bile ben resimlerle yetindim

Aslında gittiğin gün dönmeyeceğine emindim de..

Boşver, kırık kalbim hala senin evindir



Toplamam gerekirken daha da fazla dağıtmışım

Haylaz bi çocukmuşum bileklerimi kanatmışım

Sen beni üzmek için zahmet etme, neden dersen;

Hayatım gökkuşağıydı ellerimle karartmışım



Bu dünya zalim inan kaybederek yaşanmıyor

Sinirle kalkıp giden hiç bir insan başarmıyor

Ne garip en az dünya kadar sahtesiniz

Üzüldüm derken bile gözleriniz yaşarmıyor



Artık faydasız bu ceplerimde kalan hisler

Çünkü unutabilmek yürek değil zaman ister

Her şeyi anlatırdım bugün biraz kalabilsen

Bir daha üzülemezdin benim kadar yanabilsen



Uzaklarda bir yerdesin belki

Sana tekrar gel diyemem biliyorsun

Bir ömür beni sevmeni bekleyemem..



Uzaklarda bir yerdesin belki

sana tekrar gel diyemem biliyorsun

bir ömür beni sevmeni bekleyemem..



Kendimle hiç bi zaman barışamam ben,

Belki de sırf bu yüzden aynalardan nefret ediyorum

Herkese gitmişim de bir kendime gelemiyorum

Çabalayacak gücüm varda taş kalbini yenemiyorum



Değişmedi gözlerimle görebildiğim her yanımsın

Kimseyi sevemiyorum içim gider sen kalırsın

Sonunda değiştin mi bilemiyorum gerçekleri

Unutacak olursan da gözlerimizden tanırsın



Elimde bi resmin var gülümsemiyor artık bana

Bilirsin tüm geçmişi saklamıştım sandıklara

Ne yapsam olmuyormuş kabullendim bahtım kara

İçimde cehennem var diklenirim yangılara



Gözlerimden düştün artık hafızamda yaşıyorsun

Orada büyüyemezsin 18de kalıyorsun

Ve artık geri dönmeni bekleyemem senden ama

Boyalı gözlerinle hala güzel bakıyorsun