Полемиcк Чин Седди

Ben kalem, hayat şiir, kağıt yatar zaman yazar
Belki bir gün görüşürüz müzik ritimle mezar kazar
Sanki her gün pazar, sanki her gün aynı
İçimde küçük çocuk yitirdi hevesini
Çok küçüktük müziği kendime bir yol seçince
Ne büyük iş başarmıştık oysa sınıfı geçince
Uzun yoldan dönünce, yanarsın çok sevince
Bense kendimce hayat bir bilmece
İlk dizim kanadığında ben kendimle yarıştım
Mavi hayallerim var zamanla siyaha karıştı
Sonra senle karşılaştım geçti yıllar alıştım
Hayal kırıklığıyla ilk sen gidince tanıştım
Yaşam damarlarım da var ki kalbim atar devriye
Gözünde çok büyüttü ve korktu kaçtı dev diye
Muhtaç olsa sevgiye terazi gözden akar mı
Ne yapmalıydı kal diye hayat bu yaşam bahane
Ya gün doğmadan, zaman dolmadan
Ömür bitmeden gel
Ya da git tarih bile unutsun seni
Git çiz kendine Çin Seddi
Ya yolu bilmeden, sonu düşünmeden
Nasıl gidersen git
Ya da kal al aklı başımdan yoksa
Benle durursa delireceğim
Tanımazsın beni sen el olursan
Sevemezsin beni seni unutursam
Göremezsin beni sana kör olursam
Duyamazsın beni sana sağırsam
Ne bileyim evlat öyle güldü ki o sandım
Kendime geldim farkına vardım yol aldım
Günler geceler haftalar sürdü
Kalbimi diktik sen yokken
Çekip gidecek olan hiç gelmesin boşa
İyi bu adam bakma biraz deli meli
Eserse aklı o an seni görmeli
Düşerse kalkar baştan denemeli
Her şey bitti diyememeli yani
Var yoktan anlamaz hayatım
Gülerek ömrümü çalıyor
Akılda tamamen bitse varlığın
Kalbim sen var gibi yapıyor
Gel gitten ağlamaz mı kalbin
Diyemem gözüm hep seni arıyor
Güneş yine batıyor, etkin bitiyor
Bak koca bir ömür daha bitiyor
Ya gün doğmadan, zaman dolmadan
Ömür bitmeden gel
Ya da git tarih bile unutsun seni
Git çiz kendine Çin Seddi
Ya yolu bilmeden, sonu düşünmeden
Nasıl gidersen git
Ya da kal al aklı başımdan yoksa
Benle durursa delireceğim