Палячо Билмиёрум

Ben bir şiir yazarım şimdi,
Adı özlem olur, ayrılık olur, kaybediş olur, yalnızlık olur, çaresizlik olur, sitem, öfke, acı, kan olur, ölüm olur..

Aşk olmaz ama..
Ama mutluluk olmaz, huzur olmaz, umut olmaz, iyimserlik olmaz, şükür olmaz, beyaz hiç olmaz.
...
Daha samimi olayım mı ?

Ben şimdi şiir falan yazamam .**...
Hıçkırabilirim,
Dişlerimi sıkabilirim..
Şu rakı bardağını kavrayıp sıkıca avuçlarımı paramparça edebilirim,
Sigaramın biri sönmeden diğerini tutuşturabilirim,

Kaderimin hayatımın kıçında gözü varken ancak bu kadarını yapabilirim,
Köşe bucak kaçabilirim..
İnsanlardan en çok,
Tuhaf bakışlarından, gereksiz sorularından tüm "nasılsınlardan" mesela,
Bana kötü olduğumu hatırlatan ne varsa hepsinden kaçmaya çalışırım..

Ölmeye çalışmak olur bu biraz.. Annemi sevmiyor olsam bin kere denerim.

İnsanın kendini çözememesi kadar kötü birşey yok bence.
Ne istiyorum ?
Kiminle, nerede olmak istiyorum ?
Kimi hatırlayamamak ?
Kimden kurtulmak ?
Bilmiyorum..

İçim ama tuhaf..
Hani gırtlağı kaşınır ya insanın öksürüğe boğulur öyle..
Acelem varmış gibi hep,
Garip bir telaşla yaşıyorum uzun zamandır,
"Bitse de gitsek"
Ne bitecek ?
Bilmiyorum..

Sığmıyorum hiç bir yere,
Sığınmak da istemiyorum kimseye..

Durduk yere kirpiklerim sırılsıklam..
Hemen ardından dudaklarımda şapşal bir tebessüm.

Herşey şu cümlede saklı aslında;

"Sırtımı dönsem birine, özlüyorum..
Yüzümü dönsem nefes alamıyorum."

Ne bir adım geri ne bir adım ileri..
Ne gidecek yürek,
Ne kalacak cesaret.

Korkuyorum lan.. Vallahi çok korkuyorum aklım çünkü kayboluyor arada düşündüklerimin arasında.. Bir gün bulamamaktan korkuyorum..

Beni ben kadar iyi tanıyan insanlar bile garipsiyor artık,
Süresiz susuyorum çünkü bazen farketmeden,

Ki ben denizim,
Esse rüzgar dalganır, köpürür, çoşarım..

Fırtına kopuyor,
Dinginliğim çoğalıyor..