Халветимешк Янымызда Дурмадыныз

dükkandan eve atcak bi şarkı yapcaktım n'aptım ben?
anlatıp da rahatlarım derken daha da battım ben
kimse tarafından dinlenmeyip tek başıma yazıyorken
rahattım ben n'aptım ben?
kendini vazgeçilmez zanneden herkesten vazgeçtim
tek bir ayıya dahi dayı demeden köprülerden hep kendim geçtim
palas pandıras dönüyorken dünyam bu yolu bizzat kendim seçtim
içtim içtim öyle içtim kendimden geçtim
hikayeler ve fotoğraflar topluyor insan iz kalmaz olur mu?
kimler gelmiş geçmiş hayatımdan insan risk almaz olur mu?
hayatımız bi dükkan misali kapımız herkese açıktır, alırsın
unutma her insan giderken belli eder kendini tanırsın
halvet almış damarı arabeskten, makamı hüzzamdan
insanlar kaçıyor birbirlerinden kaçıyormuşçasına cüzzamdan
gitmek huyum değildir lakin gelmiyo içimden hiç kalasım
çünkü sustu vicdanlar konuştu kalın kalın cüzdanlar
canımız aynı yerden yandı
ondan
mazın akşamlarda bir büyük yanında
yitikler,hiçler,canlı cenazeler dinlenir
kanımız yerde kaldı
bundan
hazin sonlarımda kağıda sarıp kinlenirim
şarkım tutmasa da olur yeterki içim şişmesin
dileğim, sevincim hayata küsmesin
içime yangın düşmesin de düşmesin dert
bu olay bir şairin ciğerlerini deşmesi
masamda tabakların azalması, şeytanın kazanması
kahkahamı görenlerin mutlu sanması
ölümü unutmama herkesin kanması
insanın en büyük zaafıdır sevdiklerine inanması
hayallerim var
henüz aklımı yitirmemişken ulaşmak istediğim
ömür bi yolculuktur çok temiz sayılmaz pis de değil
ben bi savaştaydım dostlarım pistte değil
çok yazık
yoluma bakmam gerekliydi sallamadan hiç hayatın işvesini
sıkılı yumruklarım içimde düş ve sinir
herkes kendi yüreğinin ekmeğini yermiş
sabırla bekliyorum aşınızın pişmesini
yanımızda durmadınız lan siz 5 kuruşun lafını ettiniz
kahpesiniz siz, götverensiniz sözünüzde durmadınız lan
benim gömleğim yırtılsa bile kaçmadım hiç kavgamızdan
sırt sırta verip savaşacaktık hani? sallamışsınız arkamızdan
ben bu yola ayaklarımdan vazgeçip de çıktım
beni geriye döndüremezler
zati mezardan gelmiş birini yalnız bırakıp da kahrından öldüremezler
tüm korkularım köre benzerler
bak gözlerime çakmak çakmak benim hırsımı söndüremezler
beni elleriniz kanayana dek alkışlayacaksınız
çünkü ben tüm binalarımı kendim ördüm hiçe sayarak kar kışları
ciğerim dediğim adamların kulaklarını tırmalamıyorken haykırışlarım
göremez oldum yanlışları ama intikam almaya kalkışmadım
derdimi kimseyle kırışmadım yüzümü görenler hep eşgal aldı
aynı sofralardan ekmek yedik karnı doyan kalktı düşman oldu
tüm hainler hayattayken hep keyifliydi ama pişman öldü
söz veren tüm götverenler sözlerinden döndü
çoğu geceler elim cebimde çekik kapşonum bir ben yürüdüm
kökten bitirip gitmeyi denedim dört bir yanımı korku da bürüdü
hayat arabamı ölümüne sürdüm
boş yere değil hacı: güvenim, sürgün
duvarlar ördüm
kahpeliğin her türlüsünü gözümle gördüm
(bu yüzden)
gözlerim kara
kaybım çok ama
kaygım yok hayattan yana
belalar gelsin sallana sallana
seni saraylarda yaşatıcam ana
böyle yetiştim bir işçinin oğluyum gözümü ayırmam helal ekmekten
tanırsın beni ben hiç çekinmem gençliğimi heba etmekten