Гулден Карабоcек Аğлыёр Аğлыёрсун

Seni yağmalamışlar, kuytularda
Korkuların nefes nefese
Yüreğinden bıçaklanan, sevdalardPişman mısın kendine
Pişman mısın kendine
Hep yanlış sevdalara çiçeklenmiş
Koruyup, savrulmuşsun
Özlemin çıldırıyor, anılara
Gecelere, sığmıyorsun
Ağlıyor ağlıyorsun
Ağlıyor ağlıyorsun
Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun
Ağlıyor ağlıyorsun
Ağlıyor ağlıyorsun
Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun
Yorgunsun biliyorum
Oysa bir tek sözcük yeterdi anlatmaya
Saçlarım ellerini özlüyor
Çığlar yuvarlanıyor ömrümün uçurumlarında
Seni anlıyorum
O en saklı yerinde ağlayan kahkahalar
Hangi yasak umudun ihanetidir
Birer birer koparmışlar çiçekleri ağlıyorsun
Ağlıyor ağlıyorsun
Ağlıyor ağlıyorsun
Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun
Ağlıyor ağlıyorsun
Ağlıyor ağlıyorsun
Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun
Şu yoksul duvarların dili olsa
Anlatsa neler çektiğimi
Buz gibi yastıklara sarılıpta sabahı zor ettiğini
Sabahı zor ettiğini
Hep yanlış sevdalara çiçeklenmiş
Kuruyup savrulmuşsum
Hasretin çıldırıyor gecelere
Ağlıyor ağlıyorsun
Ağlıyor ağlıyorsun
Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun
Ağlıyor ağlıyorsun
Ağlıyor ağlıyorsun
Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun
Yaprak dökengeçliğinin satır aralarında
Altı kırmızı ile çizilmiş
Ve tırnak izine alınmış
Suskunluğunun baş harflerisin
Şehirler uyurken
Boğazına sarılırken öfkeler
Bu gizli gülmelerin
Bu sessiz ağlamaların nedir anlamı
Sen hangi mevsimin yağmurusun
Ağlıyorsun
Ağlıyor ağlıyorsun
Ağlıyor ağlıyorsun
Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun
Ağlıyor ağlıyorsun
Ağlıyor ağlıyorsun
Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun