Энес Алпер Капыя Даянмыш Аcылар

Bana kendimi ver gitmeden

Bir yanım üşüyorken

Bir yanım dağlara paralel düşüyorken

Uzanıp bi tane sen kopardın

Unutamam her cümlemde

Aklıma sen düşüyorken

Bulutların en güzel halisin

Seni sultan ilan etti gönlümün ahalisi

Yanımdaysan içinde kelebekler var ise

Deniz gibi şeffaf değil

Gökyüzünde mavisin

Açarsa çiçeklerim

Gözyaşıyla beslenmiştir

Sana en içten duygularla seslenmiştim

Kalbi olan herkes anlar beni

Sevdiğin kadar edilmemek

İllaki denk gelmiştir

Nasıl tamamlanıcam

Elin elime değmişti

Gözlerine kıyamamıştım

Kirpiklerini sevmiştim

Ben hiç değişmedim

Varlığım değişti

Melek gibi bi insandın

Ne ara böyle değiştin

Şimdi kapıya dayansın acılar

Yansın sigaram duman dolsun içeri

Gönlüm yoksul fukara

Saçımı yolsun bi hasret

Adını yontayım duvara

Hala koşuyorum da varamadım bahara

Şimdi kapıya dayansın acılar

Yansın sigaram duman dolsun içeri

Gönlüm yoksul fukara

Saçımı yolsun bi hasret

Adını yontayım duvara

Hala koşuyorum da varamadım bahara

Şimdi kapıya dayansın acılar

Yansın sigaram duman dolsun içeri

Gönlüm yoksul fukara

Saçımı yolsun bi hasret

Adını yontayım duvara

Hala koşuyorum da varamadım bahara

Şimdi kapıya dayansın acılar

Yansın sigaram duman dolsun içeri

Gönlüm yoksul fukara

Saçımı yolsun bi hasret

Adını yontayım duvara

Hala koşuyorum da varamadım bahara