Anıl Yıldırım Yansın Elazığ

Rakının beyazında bulmuştum seni

Anason kokardı boynun sek içtim gelip

Kimseye bahsetmedim kokundan, gülüşünden

Yazın ortasında kış yaşatıp üşüttün gelip

Derdimi görsen inanamazsın

Ve bu aşk sürecek bilmem kaç asır

Biçare, bir haber yaşadım senden

Seni unutturmayan tüm duygular kısır

Şimdi bütün acılarımızı k(aralayalım)

Tüm güzel duyguları yaraladığın gibi

Koymayalım nokta bırak virgülle bitsin

Her gece korkusuzca görsemde dibi

Yaşıyorum bir ölüden daha fazla ölüp

Ruhumu kazma kürek ses tonuna gömüp

Resimlerini yakmadan yanımda götürüp

Terk edeceğim bu şehri arkama bakmam da dönüp

Sen gece yarısısın ben de diğer yarısı

Nasıl dokunmadan yıktın yere bilmiyorum

Sen aşkı hak eden en güzel sevgili, yarim

Bir sebebim var benimde yoktan yere gitmiyorum

Biliyorum canım çok yanacak

Yastığımda sakallarım gibi daima sen kokacak

Huzurum gülüşünde cennet bahçeleri mi gizli acaba

Bir adam tanıdın farz et şubat ocağı aratmayacak

Sensiz bir yudum su haram olsun içersem

Tutulsun dizlerim başkasına gidersem

Sen hep içimde olacaksın bunu unutma sakın

Manşette ölümü göresin içime başka koku çekersem

Seni unutturmaya çalışmayacak zaman

Hayatım hayatından olmuşken başka bir şey yazamam

Beni toplayalım demiştim sana

Ne güzel yıktın öyle daha da kalkmam

Bak yine gece yarısı içimiz ürpek

Onunda tadı yoksa ne zaman gelecek

Kanımda taşıyorum bir kaç doz ölüm

Benim de güleceğim günler gelecek

Unutmam içimi bile bile terk edişini

Kapında gözyaşımı silemeyişini

Avare kaldım kos koca şehrin içinde

Yansın Elazığ neyim var ulan içinde