Mehmet Toksoy Tahakkum

Kıyamet ayinine buyur etti gölgen

Bu kan çanağı gözlerimle güzelliği görmem zor !

Tüm umudum bir mevzide direnirken ölmüş bir savaşçıymış arkadaşı silahıyla gömmüş !

Tenlere dokunmaksa uzun soluklu bir harbe girmek gibi

Ve bağrına bir karanfil dikmek gibi !

Bu yağmurlar kirpiklere ceza sanki

Tıpkı bir kış akşamında bağrındaki sela vakti…

Saplantılı şuurumsa Munzur gibi berrak !

Ana dilin insanlıksa mapustasın evlat !

Güneş sanki ölüm, huzur karanlıkta kalmak !

Bunu anlayamaz bütün zihni çivilenmiş ahmak…

Bir gün ölür gider mehmet şuur kör olurken

İnsanlığın suratına tükürdüğümü hatırlarsın !

Belki sen de bilsen bu hiçliği yakınmazsın

Şayet tanrı varsa cehennemde yakılmazsın !

Yüzü maskeliyken yüzyıllardır dört el ateş etti

Fakat insanoğlu hiçbirinde ölmedi ki !

‘'Bir kez olsun sana sırtı dönmedi ki'' denir

Söyle kardelen yürekli çocuklar acıyı görmeli mi ?

Köhne bir diyarda varoluşu sorgulayan benliğim

Bir boşluk hissi şakaklarımı gerdiğinde

Dünyaya sataşmayı borç bilirim sevdiğimden oysa

Bütün belalarım uzlaşmayı bilmediğimden…