Cem Adrian Bir Kar Tanesi

sevdim...
Sevdikçe acıyan
acıdıkça dağılan
dağıldıkça kaybolan
ben...

Düştüm...
düştükçe kırılan...
kırıldıkça çoğalan ...
kendine saplanan
ben...

Niye yağmur hep niye sonbahar
korkutur beni kör karanlıklardan daha
yalnız, daha kırgın, daha küskün bir ben...

niye sessiz hep niye suskun
eskisinden de daha yorgun bu sokaklar boyu
adım adım yokluğun ve ben...

Bir kar tanesi gibi karşında...
Eriyor yüreğim
Üşüyor ellerim...
Bırak gideyim
Yalnız öleyim..
Yalnız yanıp hep yalnız söneyim...