Sargin Oblomov

 

. Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu!

Düşüncemizin katlanması mı güzel 

Zalim kaderin yumruklarına, oklarına 

Yoksa diretip bela denizlerine karşı 

Dur, yeter demesi mi?

Ölmek, uyumak sadece!

Düşünün ki uyumakla yalnız 

Bitebilir bütün acıları yüreğin, 

Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun. 

Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü. 

Çünkü, o ölüm uykularında

Sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından

Ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu. 

Bu düşüncedir felaketleri yaşanır yapan. 

Yoksa kim dayanabilir zamanın kırbacına? 

Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine 

Sevgisinin kepaze edilmesine 

Kanunların bu kadar yavaş 

Yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine

Kötülere kul olmasına iyi insanın 

Bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken? 

Kim ister bütün bunlara katlanmak 

Ağır bir hayatın altında inleyip terlemek

Ölümden sonraki bir şeyden korkmasa

O kimsenin gidip de dönmediği bilinmez dünya 

Ürkütmese yüreğini? 

Bilmediğimiz belalara atılmaktansa 

Çektiklerine razı etmese insanları? 

Bilinç böyle korkak ediyor hepimizi: 

Düşüncenin soluk ışığı bulandırıyor 

Yürekten gelenin doğal rengini. 

Ve nice büyük, yiğitçe atılışlar 

Yollarını değiştirip bu yüzden

Bir iş, bir eylem olma gücünü yitiriyorlar.