Hozan Aydin Beje

Ay de bê...lê dayê...

Rebenê, porkurê, gulîbirê nemayê de bê... ax de bêje

de bêje...

Buhare li welatê dûrî xerîb dîsa xeberekî reş ji min re

hatiye,

Agir û pête xistiye nava cerg û dilane lê ax lê dayê...

Sal nodûçar sîhê gulanê,heyjde rêhevalên

xweşmêr,şoreşgerên Kurdistanê,

Li deşta şewitîya Ezirganê, li çemê Sansarê ax de tu

xerabî mal wêranê.

Leşkerê dijminên xwînxwarin weke gurê harin çember

girtine li dora hevalane

Yek jê di navda piçûkê çar xwîçk û du birane

Hevalê Rêzan,çavbelekê min xortê cîwan mabû di nav

lepên xwînxwaran

Canê cîwan dabûn ber gulan û bombane.

Ax de bêje dayê... rebenê, porkurê, gulîbirê nemayê

Ez çawa ji bîr bikim van kul û keserên giran

Heyanî saxbim li dewrana vê dunyayê lê dayê.

 

Ay de bê... lê dayê...

Rebenê,porkurê,gulîbirê nemayê de bê... ax de bêje, de

bêje.

Dema sal nod û du meha Adar ê, ez dihatim xerîbîyê

min xatirê xwe dixwest,

Ji der û cîranan ji gundîyane ax lê dayê,

Min ji hevalê Rêzan çav û biryên reş û belek nestandîbû

tu ramûsane

Lê min çizanîbû ez nabînim ji vir û wa da xortê cîwan bi

ronîkê çavane lê dayê.

Ez çibikim îro jî xebera reş limin bûye mêvane, Wek xinçerekî tûj e tal e li serê sînga min dane, agirekî

nava dilê min dadane,

Dunya min reşbûye, jiyan li min bûye wêrane lê dayê.

Ax de bêje dayê...

Rebenê,porkurê,gulîbirê nemayê

Ez çawa ji bîr bikim van kul û keserên giran

Heyanî saxbim li dewrana vê dunyayê lê dayê