Yılmaz Erdoğan Madem Ki

Yine bir kuyuya doğru çekiliyor
Yine yeniliyor yenilgisini hep yeniden
Azalıyor,
Eskiyor beden.
Nereye atacağını şaşırmış
Hep düzayak çalgılara hasret
Yürek desen.
Hangi evresinde şaşırdı kendini
Doğuştan şaşı ve kalbi kırık aşktan
Yorulmuş bir kadın fikrine inanmaktan
Evde yokum desem komşudan buluyorlar
Kendi özel dağınıklığımda
Vuruyorlar
Kapıyı hiçbir şey için gereğince
Üstelemeden.
İki söz arasında meçhul asker türküleri
Yalnız yalnızken
Ve nöbetlerde söylenen
Tanıksız günbatımları
Yalnız yalnızken ve
Yalnız tren garlarında hissedilen
Ve gecelerde artık cepten yeme düşleri
Eski usul sarhoşlukla
Zevk alma
Eski sevişmelerden
Bu bitmeyen seviş getirmelerden
Azalıyor,
Eskiyor beden.