Tahribat 40 Yıl Unutmam

Derdim hep seni bulmak bu satırlarda kadın
Gücüm yettiğince dilim döndüğünce
Yazıp söylüyorum bazen acıyorum şu halime
Ve soruyorum da kendime ne kadar değdi acaba
Gözlerimi tüketmeye şair olmak istemedim
Hiçbir zaman bilirsin mutlu mesut yaşarken
Nasıl bir insan delirsin
Sebepsizce boynuma geçirdiğim ipsin
Bir an gülmek istesem sevinçlerime tekmesin
Ne güldürensin ne öldürensin işte böylesin
O sensin işte kadın sebepsin sebebimsin
Ve bildiklerin kadar bilmediklerinde var
Odamı sarar dört duvar içinde hala kokun var
İçimde de büyüdün hep büyüttüm adını hasretim
Yanımda olmayınca senle doldu gözlerim
Sen ne zaman gittin işte ben o zaman delirdim
Aklım hep firari takılı kaldım adına özledim
Tenime bir günah döküp giderken
Her sefer de ben elemlerimi toplamakla
Meşgul oldum hep neden kalp adında pay çıakrdım
Aşka sende taşladın olsa ben ne emeklerle
Bu kalbimi toparladım.
Kır yerinden kırdın kanatlarımı kırk yıl unutmam
3 gün önce kusursuz bir cinayetti bırakman
Bir veda bitirmeliydi seni bu kalbe uzaksan
Düşmemen gerekti düşlerimde kurulu tuzaksan
Zaman durdu benim için ve şimdi çıktı şirazem
Aklımın bi noktasında takılı kalmış hayaller
Ve birde masumane halleriyle resimler
Kaybolup da gittiğim bi bilmeceydi maziden
Nasılda parmaklarımı sızlatır prangalar
Nasıl bi başkasında bulabilirsin artılar
İnancım elzemimdi umutlarımı silmeden
Güvencimse inancımdı tenine eller değmeden
Uçurum uçurum gözlerine baktığım sensin
Prangalarca boynuma taktığım sensin