Pars Ahnas Aynalar

Zor

Geçiyor aynı rayda ömrüm

Aynalarda gördüğüm ben değilim

Bu ben değilim...

Tut elimden düşmeye meyilim



Boğuluyorum sayenizde

Beni öldürmek gayeniz mi lan?

Her namertliğe bahaneniz para

Ben ömrümü harcadım, hangimiz kara?



Dört duvar içinde geçer gider günüm

Sonunu bilip de seçer mi dert ömür?

İstemiyorum artık! Toprağıma küsüp, ellerimde yeşermeyen gülü

Bırak öylece kalsın, hayalimin aslı yok

Her yanı paslı bıçaklara gebe sırtım

Ve de düşmedim hala

Gözlerime düşen neme sırıtıp, bakıp aynaya kendime diren diyorum.

Neye sustuysam bi’ ben biliyorum.

Yaşamaya değer bi’ neden diliyorum

Ölümden daha acı keder biliyorum

Yine de gün doğmadı daha...

Düşlerimizi kin boğmadı daha

Nasırlı ellerde umutlar büyürken düşürme şu yüzünü, hiç solmadı bahar!

Ama bu kasvet ağır...

Düşersen bir kere çukurlar dar

Dört yanım çevrili, çakallar var

Ama bugünün yarası da bilahare kâr



Gelip halimi sor...

Bana yarın zor...

Ben güneşlerini beklerken,

Elimde söyle daha kaç hayalim soğur?



Beş sene önceye dönseydim eğer o sokakta tekrar bulunmazdım

Olmazdı Bulantı,

Gençliğimi ziyan eden hiçbir dalgaya kurulmazdım.



Zor

Geçiyor aynı rayda ömrüm

Aynalarda gördüğüm ben değilim

Bu ben değilim...

Tut elimden düşmeye meyilim



Üstüm başım kan izi

Omzumda ceket, elde valizim

Bundan daha iyisi yok

Kapkara bi’ sokaktaki tekel mavisi

Düştüm, kalktım, n’apayım?

El veren olmadı ki tektim ağabeyim

Dedim ki : “Ey talihim ! Zalimsin sen...

Hep kahpelere mi adilsin ?”

Yak gitsin, geçmişi

Sikeyim geleceğimi! Tanrı’m affetsin...

Birisi gelip huzurunu gasp etsin

Son kalan umudunu da hapsetsin

Kim adaletten bahsetsin?

Üstüne prangalarınız hep dank etsin!

Kahretsin...

Yaşadığın çağa bak emeğini hırsıza taht etsin

Nakitsiz cebin seni yoracak

Fark etsin endüstri n’olacak?

Vakitsiz ömrün yine solacak

Bırak gitsin giden, yeri dolacak

Üstüm başım hep gam, keder

Ama unutma kazanır sabreden

Kaldır kafanı şu maddeden

İsyanını kim fark eder?

Yük kalır omzuna her yoldan

“Bir gün biter...” diyorlar

Ben talihimi kuytu köşelere gömdüm

Söyle bi’ gün döner mi oradan?

Diken dolmuş ellerimde artık hiçbir mutluluk filizlenmez,

Açtığı saksıyı beğenmeyene de bu saatten sonra gülüm denmez.



Zor

Geçiyor aynı rayda ömrüm

Aynalarda gördüğüm ben değilim

Bu ben değilim...

Tut elimden düşmeye meyilim