Muazzez Ersoy Can Bedenden Çıkmayınca

Kara haber tez duyulur, unutsun beni demişsin

Bende kalan resimleri, mektupları istemişsin

Üzülme sevdiceğim, bir daha çıkmam karşınaSana son kez yazıyorum, hatıralar yeter bana



Unutma ki dünya fani, veren Allah alır canı

Ben nasıl unuturum seni, can bedenden çıkmayınca

Unutma ki dünya fani, veren Allah alır canı

Ben nasıl unuturum seni, can bedenden çıkmayınca



Kurumuş bir çiçek buldum mektupların arasında

Bir tek onu saklıyorum, onu da çok görme bana

Aşkların en güzelini yaşamıştık yıllarca

Bütün hüzünlü şarkılar hatırlatır seni bana



Unutma ki dünya fani, veren Allah alır canı

Ben nasıl unuturum seni, can bedenden çıkmayınca

Unutma ki dünya fani, veren Allah alır canı

Ben nasıl unuturum seni, can bedenden çıkmayınca



Kırıldı kanadım kolum, ne yerim var ne yurdum

Gurbet ele düştü yolum, yuvasız kuşlar misali

Selvi boylum senin için katlanırım bu yazgıya

Böyle yazmışsa Yaradan, kara toprak yeter bana



Unutma ki dünya fani, veren Allah alır canı

Ben nasıl unuturum seni, can bedenden çıkmayınca

Unutma ki dünya fani, veren Allah alır canı

Ben nasıl unuturum seni, can bedenden çıkmayınca



Unutma ki dünya fani, veren Allah alır canı

Ben nasıl unuturum seni, can bedenden çıkmayınca