Mehtap Meral İncirin İçindeki Arı

Unuttum
Unutmak gerek sandım yaşamak için
Ağacın meyvesine talip olarak
Ama asla saygısızlık etmeyerek
Üzüme baka baka kararmak
İnsan bakarak benzer gördüğü ömre
Armut düşer dibine
Bense hep incir gibi yayıldım sevgililerimin içine
Koparıp attılar

Unuttum
Gülmek yeter sandım yaşamak için
Kolay değildi içimdeki Leyla’yı saklamak
Sevişe sevişe sakladım
Dövüşe dövüşe buldum
Ağlaya ağlaya aradım
Oysa bakmakmış asıl olan
Dön bana bak

İnsan kendini neden kurar?
Aşktan kurmak istedim
Örüp durdum yalnızlıktan
Durmadan bağladım kendimi bir yere
İncir reçeli yaptım evimden
Dön bana bak

Perdeler çekmiştim ömrüme
Güzeldim uzun saçlarım vardı
Saçlarımı gördüler
Okudum yazdım hep çok konuştum
Verdiğimi aldılar
Işıklar simlerle öyle kamaştım
Göz alınca baktılar
Ben yokuştum
Üşendim
Herkes yokuştu kendine