Mehtap Meral İki Kişilik Sır

İki kişinin bildiği sırlara inanıyorsun
Bense memeleri yasak kadınlar tanıyorum
Adamlara orman diyen
Kimi de yanlışlarından kolye yapıp kendine
Çekip kopartıyor umursamadan
Dağılanları seviyorum
Dağılarak seviyorum

Işıkların altında nasıl parlak ölü balıklar
Öyle parlağım aşkının altında
Kazı üstümü, pullarımı dök
Bir kez daha bak yüzüme

Güzel ölmüş müyüm?
Gözüm arkada kalmış mı?
Yine kapat gözlerimi
Aşkından sonra bir kez daha kapat
Temiz bir cinayet bekliyorum
Hiç sevmeyenlerden

Yavaş yavaş bitecek ömür
Bir daha sevmem diyen kalbin yine sevecek
Yine üzüleceksin
Yine kıracaklar kalbini
Sen de kıracaksın birilerini
Haklı değişmeyecek
Aşk haklı olacak, o kalacak
Geçip gideceğiz usulca
Yine de yaşa isterdim ikimiz olarak

Dün gece anladım
Senin aşkım değil göbek bağım olduğunu
Kaç bin yıldır ezilmiş
Ağıt bilen, söyleyen, gözleri hep yaşlı
Seni evim sanışım da bu yüzden
Dur dedim
Yara sadece yaradır
Yaşanabilir onunla da
Kendimi iki kişilik sevmeyi bilmiyorum zaten

İnsan kendine sarılabilir
Bunu kimse söylemedi
Bilsem “beni sev” demezdim
“Sarıl” derdim yalnızca
Avunmak çiğ bir fındık gibi diri tutuyor insanı
Avun madem
İnsanın kendine seslenişi de şefkatle olmalı
Sevilmek diriltir incirin içindeki arıyı
İnsanın balı kendine

Allahın bildiğini kuldan saklamayı öğrendim
Sana bir sır vermek istiyorum
“aşk ta bitecek”
Ama şimdilik unut sevgilim

İçimde üç at dört nala
Üç azgın köpek
Yaram yalıyorum çaresiz
Kime sar desem kan tutuyor