Hüseyin Kağıt Giden Gidene

Öyle kırgınım ki ben dünyaya
Kime dost dediysem yaranamadım
Kara gecelerde daldım rüyaya
Sırtımdan vurdular uyanamadım
Giden gidene ah küsen küsene
Oysa can verirdim kıymet bilene
Dost diye sarıldım yüze gülene
Kalbimi kırdılar anlayamadım
Bu hayat romanmış bilsem okurdum
Bende eller mutlu olurdum
Tutmuyor dizlerim artık yoruldum
Coşkun sular gibi çağlayamadım
Feryat eder gönül kuşum sanki kafeste
Zehir sanki aldığım her nefeste
Gözlerim yollarda kulağım seste
Yolunu yoluma bağlayamadım