Dursun Ali Erzincanlı Canım Benim

Efendim

Hiç solmasaydı güneşe ışık salan yüzün

ve gül kokulu o yüzünde karar kılmasaydı hüzün

Efendim ,

önce annemden öğrendim adını

Annemden öğrendim annesiz kaldığını

Önce o gösterdi parmağınla ikiye bölünen ayı

Önce ondan öğrendim adını duyunca ağlamayı

Ondan öğrendim

Halime’nin yurdunda misafiri olduğun evin bahçesinde

ellerini çırparak koşarmışsın

uçarmış kuşlar

bilmem ki o bahçe hala seni beklermi ?

Efendim

o gün seninle oynayan kuşlarmıydı melekler mi

Neccaroğullarının yurdunda,

Adiyy bin Neccar’ın havuzunda yüzmeyi öğrenmişsin

Ondan öğrendim gölgesi olmayan tek çocuk senmişsin



Annemin kalbinde ki şefkattesin

Şefkati inzal rahmettesin

Uğruna can verdiğim vuslattasın

Candasın canandasın canım benim

Efendim

annemden dinledim sınırsız şefkatini

Ordunla birlikte çölde yürürken

Yavrularını emziren bir köpek görmüşsün

O ürkmesin diye başına bir nöbetçi dikmiş

Ordunun yönünü değiştirmişsin



Annemden dinledim efendim

Medine’de bir bahçeye girmişsin

Deve seni görünce

Yavaş ve ürkek yanına sokulmuş

Sanki kulağına bir şey söyler gibi durmuş

Sahibini sormuşsun

Sonra buyurmuşsun

Deve bana sahibini şikayet ediyor

Hem az yiyecek veriyor

Hemde çok çalıştırıyormuş



Efendim

hiç solmasaydı güneşe ışık salan yüzün

ve gül kokulu o yüzünde

karar kılmasaydı hüzün



Annemin kalbinde ki şefkattesin

Şefkati inzal rahmettesin

Uğruna can verdiğim vuslattasın

Candasın canandasın canım benim