Afi Ares Üzüntümün Özü Ne

Çöküyor ağır ağır üstüme şehrin en basık havaları
Kendimce pencereler yazıp araladım
Bu nasıl kalabalık gülen yüzler ile
Düne bir intikam arayışında ki bakışlara takıl
Uyuşmadan akıl, nasıl olacak
Geceler perişan gündüzler ise kurban
Anıların en güzellerine dokunurlar
Yaşatmazlar onu burada
Kurallar dolu kurda yem edilesi bir adam
Etrafta kimseler kalmamış ona inanan
Açılmakta kalbimizde ki yara
Kan kaybediyoruz bencilce aç kalan bi’ pirana gibiyiz
Eksikler üst üste bindikçe gökdelenden egolar birikir
Madem ölü bedenlerle dans eden diri kim?
Sosyal ağda ne işinse nick’in neye yaradın da
Sarmış aklımda gezen bu zanlı tilkimi kin'
Nasıl yaşıyonuz o pembe dünyanın içindekiler
Sürekli peşinde sever seni tek sebebi cebindekiler
Kazanmayı seninle diler ama kaybetme sakın
Yazık ben bir kere düştüm hasımlarım öyle sevinmediler
Harlanarak yansa kalanlarla serinlediler ooffff
Ne yapsam da olmayacak gibi gelir
İşime karışıyor sanki hep peşimde birileri
Çok denedim yüz yüze geleyim
Sırtımdaki bıçaklara inat ölüp, ölüp dirilmeyi
Meslek edindim ne yani e daha ne dileyim
Gelecek denen olay el emeğim ama onu darmaduman
Eder bir tırtıla kadar hayat iyi gibi gelir fakat ömrü ne bir kelebeğin
Bilemedim üzüntümün özü ne? Sıkıntı basar içim ağır ağır daralıyor
Denedim her şekilde gelemedim çözüme beyazsa da bayrağım kararıyor
Çıkmışım en son raydan, Güneş’e direnenler hesap sorar Ay’dan
Öyle bi’ bittik ki sohbetler eksik ve tatsız adımlar acı bu körpe diyarda
Bi’ şehir bi’ vesikalık resim
Entrikayı çevir şimdi nerde bütün sevdiklerim
Sendikalı kesin bende muhtemelen esir
Gibi yaşıyorum irademle gezip
Peki, nere yerim? Ne kadar söz etsem de tutar gözbebeklerimiz ele verir
Bu kısır döngü tutup atar yine yere beni
Çelikten sinirleri pamuk edercesi bi’ güç
İçindeyim dökersen içini güzel işte senede bir
Kalanı tırı vırı boş ver yeme beni… Ne sevmesi esenlikler ile biten cümleleri dilemeyip
İrdeledim yolu… E ama suçum nedir tanrım?
Kullarının algısal sorunları var artık… Benimle neden mantık
Kurmayanları sardı... Bu logaritmik cümlelere abaküsle dalanlar hasarlı kaydı da
Sol omzumun tepesinde duran meleklere kaldı...
Yakışmazdı emeklemek artık ayaklanıp bu hedeflere baktım
Gülümsedim ve bi’ sigara yaktım bu durumda kim haklı
Kim, kim için ne yaptı ben kafama ne taktım yeter yeter öpeyim
Kapattım bu defteri içinde tüm cevapları cenazeme kaldı.
Sonunda aralanır perdelerim odama karanlıklar eşlik edemezler
Kaybeder çünkü benle kapışmaya teşrif eden herkes
Neyse ne denersen benimle denemede gerisini sallamıyorum
Nedense gereksiz bi’ dünyanın en gerekli teması ne cümbüş
Ne demekmiş dinle ben üzülürdüm kış ayları bu kuşlara meğersem biz egolara müebbetliklik bak alayı hürmüş
İzlemişim dümdüz
Kim yediyse hakkımızı tanrım
İçimdeki mahkemeler ne karara varıyorsa tattım
Hep eşitti içimde ki hakim ile zanlı
Bu yalan senaryoda olamam bi’ kurban
Girince kaçacak bi’ delik yok en güzel anlarıma dokunurlar
Hani oluyo’ bazen bi’ b*k yapasım yok
Kafamda tilkiler semazen gitgide benzemekte göz çukurlarıma Gazze
Çakralar kamikaze, sevdiğinden vazgeç
Oluyor olanaklarım zayıf
Tutanaklarım kayıp