Ahmet Aslan Trabzon Surgunu

Düşmesin bizimle yola:

evinde ağlayanların

göz yaşlarını

boynunda ağır bir

zincir

gibi taşıyanlar!

bıraksın peşimizi

kendi yüreğinin kabuğunda yaşayanlar!

sen de çıkar

göğsünün kafesinden yüreğini;

şu güneşten

düşen

ateşe fırlat;

yüreğini yüreklerimizin yanına at!

biz topraktan, ateşten, sudan, demirden doğduk!

güneşi emziriyor çocuklarımıza karımız,

toprak kokuyor bakır sakallarımız!???