Şam Parasız İnsan Çöplüğü

[Verse 1]

Meclisim saf terörist

Mevzum ulusal ironi

Sana mevki infaz getirir

Seni elli insaf yetimi

Menzilin katledilir

Sana tank gibi bak kalemim

Her gün beynin işgal edilir

Medya, basın eğitim mi?

Hammurabi yetişir

Mezopotamya güneşi

Monarşi asırlardır süregelen büyük gelişim

Söyleyim ne mi değişir?

Hiçbi' bok yok hiçbi' bok

Korku sal ordun polis

Toplum sorunla seçmiyor yüzleşmeyi

Borç içinde öğren yüzmeyi

Yine de "Padişahım çok yaşa!" der

Seç küfretmeyi

Gözüm olan her gün daha da içine boğacak külfetleri

Öz benliğinden uzaklarda

İnsanlığa gülmeyi unutturan bu şarlatanlar

Siyasi randımanlar

İpler ellerinde üst akılların bizi kandıranlar

Kukladan makamlar hepsi puttan farkı kalmamış

İnsanoğlu bu güce taptı ün ve paraya aldanıp

Ama günbegün boktanlaşan bu gezegen artık çekilmez gibi

Ölüm kurtaracak yaşam denen kefenden beni

Yönüm sonsuzluğa, "Tamam" deyip gelirsen bi' gün

Bekliyorum seni yerim artık cehennem gülüm



[Verse 2]

Baharı bekler kelebekler

Bir günlük ömrü için

Soma'da can verdi melekler

Siktiğimin kömürü için

Yine de az geldi ölümler

Darbeler indi

Faşist başkan vaaz verir evinden;

Sokakta savaş deyip sana

İmanları para, kitapları para

Muhalefet desen aynı bok

Bütün meclisi kapat

Yine de silinmez bu pislik

Gidilmez güneşe

Çünkü bütün toplum hipnoz olmuş üçgenin düşüne

Güç gelir düşünmek

Aptal oldu neslim

Artık yobazların kılıçları eskisinden keskin

Etkisinden bezdim üzerimde siyasetin

Resmiyet mi siktir et biz tek bi' yerden geldik

Ait olmadığımız bu yere hapsedilmişiz

Bütün bu binalar mahpus, insanlığın katledilişi

Ölü bir ceset çakraların mezarı kanser bedenin

Yediğin yemek bile burnundan gelir kanser üretir

Topluma bok ver tüketir

Çare oy vermek mi? Değil!

Bi' kukla çünkü bütün siyasiler

Üst el yönetir

Aynı bokun lacivertisiniz yüksekte değil

Unuttuğun şey: Bu Dünya üç gündür bebeğim!