Teoman Yalniz Kalpler Sutunu

Zili çalarak sadece
Hiç bakmamıştık gözü gitsede
Yalnız kalpler sütununa gazetede
Yalnız uyur, yalnız uyanır
Tek başına yer yemeğini
O gün de yalnız uyandı
Yarın, dedi, ölme zamanı
Açık penceresi soğuk günlerde bile
Belki biri girer diye
Ama yarın erken kalkacak
Söndürdü ışığı gece yarısı
Dünyadaki son gününde
Döndü durdu yatağında
Sıkıldı, kalktı
İlk kez göz attı yalnız kalpler sütununa
Yalnız kalpler, yalnız kalpler
Sayfalarca yalnız kalpler
Ama şimdi mektubunu yazazcak
'Kimse mesul değil!' deyip imzalayacak
Yazdı kısacık son yazısını
Attı kendini dışarı sabaha karşı
Son bir kez, şemsiyesiz
Yağmura doysun diye
Başını damlalara kaldırdı
Sırılsıklam oldu, ıslandı
Masasına çöktüğünde
Yine önündeydi gazete
Birden kalbiyle bağlandı
Yazıdan hayal ettiğine
Dalgaları deniz kabuklarından
Dinleyen çocuklar gibi
Bir kalp buldu sayfalarda
Sevdi rumuzunu sevdiği birini
Aklında kurdu, kurdu
Verdi kalbini hayali birine
Yanında düşündü onu
Çok yakıştırdı kendine
Yalnız kalpler
Sayfalarca yalnız kalpler
Onada bir mektup yazdı
Zarfında adresiyle
Sonra gitti aynaya baktı
Cesareti var mı hala diye
İki mektup masasında
Odaya geri döndüğünde
Baktı ikisine de
Acaba hangisi hangisiydi diye
Ansızın gözünden bir damla
Önce burnuna, sonra sayfaya
İşte seçti bile gözyaşım, dedi
Koydu mektubu zarfına
Yırttı attı öbür mektubu
Yavaş yavaş ayağa kalktı
Gitti içeriye
Son kez dinlenmeye yatağına yattı.