Muhalif Hoshcakal

Ben değilim bende, sende kaldım senden habersiz
Desen de "gelme, istemem!!" sende kalış kadermiş
Ensemde patlayan tokatla denktir senden her kelâm
Esen yel aldı sanki benden seni; bu vedâ kaç etti??
Düş kurup kırılsın diye güç vermek senin düsturun
Hüzün bulutlarından akan damlalarla gül kurur
Yüzüm buruk; çocuk misâli ağlamaklıyım
Şu üç kuruşluk tavır için bağışla, serttir üslûbum
Mürekkep kanım, kalem parmaklarım, sayfam duvar
Günah sevapla cenk ederken Araf'ta kalmak kumar
Suçum sâbit görüldü; müebbet yazıldı adıma
Hücrelerden darağacına bi' tahliye var mahkûma
Günahkâr gecelerin yalancı şâhidiydim, usandım
Şu kâlbim öyle çöle döner ki anlattıkça susarsın
Kurudu gözlerim, bi' damla sana aşerdi gözbebeklerim
Teninden elime süzülen her serâbı su sandım..!
Hoşçakal, bebeğim
Avuçlarım kanar
Aktıkça gözlerimden alevler
Hoşçakal, bebeğim
Özledikçe seni yanar bu ten
Sensizlik ateşten...!!!
Suskunum, canım; sükûta direnemez bu kelimeler
Sönük ocakta pişen kahvenin telvesi erimeden
Kâlbimin dört odacığından şiirler süzdüm sana
Bak; her mısra bi' mermi, nefretinden sekip geri gelen
Hediye ettiğin bu hüznü besledim ve büyüttüm
Tuhaf şey; hiç sevmemişsin, yıldız aydan büyükmüş
Yağan yağmurla yarışamaz ki kirpiklerime hapsolan kasırga
Kaybedecek bi' şey yok artık; gül ey yüzüm, gül!!
Her seçim bi' kaybedişse her yokluk bi' vâroluş
Ya ben körüm ya güneş söndü ya da tuval siyâh dolu
Sürreâlist, dışavurumcu bir tavırla resme döktüm
Kusursuz bir karanlık bu sevginin bilânçosu
"Ömür" denen şu kandile ateş buz olmadan üfür
Melek yüzlü cellâdımdın; şimdi hoşla maktülü
Bir iki tişört, bi' şişe parfüm, bi'kaç parça çikolata
Bedelse kâlbim, sana bıraktım; son kez hoşçakal bugün..!