Dilkesh Kardar M Sendromu

Dostun olsun yokluk bugün, düşmez kalkmaz bir Allah var. Pişmanım desen de fayda yok battı gemin bir yanlışla. Şimdi uzaklardasın ve hasret bile esmiyor, bu ev artık daha sıcak soğuklar titretmiyor. Duymuyorum gülmeleri, işitmedim, ben bu yaşıma kadar hiç böyle hissetmedim. Beddualarınla perişan oldu ailem, yetim kalsaydım da keşke bu olsaydı bahanem. Duygularıma kramp girdi anlatamam öfkemi. Allah'a inanmasam sağ bırakmazdım seni. Bu öyle bir nefret ki hiç bir dinde yok yeri. Ben affetsem de fayda yok Allah affetsin seni. Penceremdin, dünya senden bakınca güzeldi. Penceresiz kaldım beton duvarların arkasında gözlerin. Gitmedim cenazene! Çünkü zamansız öldü bendeki isimlerin. Işıkların sönsün, kurusun yaprakların, dalların kırılsın, asfalt olsun toprakların. Özleyeceksin günün birinde su alan toprak damı. Gözünde canlanacak hayali rutubetli duvarların. Pembe olmaz hiç bir zaman gökyüzü, nerede beklediyse insan orda oldu güzü. Yaptıklarına üzül! Ben sonradan böyle oldum, tersim oldu düzüm. Yersiz olur gülersem ama ağlarsam da değil çözüm. Ne dün kaldı ne gün yarın meçhul zaten. Ya diken olur ya gül acıtmıyor zulüm. Derdim değilsin ve bıktım aynı senaryodan. Oynamaktan yoruldum basit bütün tiyatrolar. Okyanuslar delirsin kızmıyorum rüzgara. İstimlak edilmiş insan hak hukuk yok ortada. Ne ar kalır ne namus şeref vuruldu yok yere Çocukluğuma üzüldüm bir tek. Ağladı bin kere.