Xelil Xemgin Ey Insan

Ali Haydar Kaytan

Ben İnsandim

Yoktu hiçbir farkımDiğer kullarından tanrının

Dokuz ay on gün

Ana rahminde kalan

Doğan, büyüyen, konuşan

Yemek yiyen bir candım

Yirmiyedisindeydim daha

Henüz ömrüne doymamış

Gencecik bir fidandım

Iyiye, güzele, yeniye, doğruya dost

Kötüye, çirkine, eskiye, eğriye

Düşmandım



Ben insandım!...

Canım aldılar ecelsiz

Pırıl pırıl bir onsekiz mayıs günü

Yoluna başkoyduğum

Vebalim, sevdalım

Toprağına uzandım

Saplandı yağlı kurşunlar delikanlı bedenime

Tepeden tırnağa kandım



Ben insandım

Ben cümle ezilenlerin sadık dostu

Zulme, baskıya, sömürüye düşmandım

Bağımsızlık ve özgürlük kavgasında

En ön saflarındaydım mazlum halkımın

Elde silah kahramanca savaştım

Yokluğuma kadeh tokuşturdu hain takımı

Bilmediler ki ben söylenen türküde

Yakılan ağıtta ve dinmeyen silah seslerinde yaşayandım



Ben insandım

Ben işçilerin, ben köylülerin

Ben bütün ezilenlerin muhteşem kini

Ben sömürgeciliğe, emperyalizme

Ve yerli gericiliğe karşı

Şaha kalkan halkımın gür sesi

Ben baştan başa isyandım



Ne beş meteliğe ırzını

Vermeye hazır bir hain

Ne de yediği insan eti, içtiği kan olmuş bir sultandım



Ben insandım

Ben Karadeniz'de derya dibinde

Balıklara yem edilen onbeş özge candım

Ağrıydım ben, Koçgiriydim

Dersimdim, Zilandım

Günyüzü görmemiş bebeydim ben

Süngülerin ucunda sallanandım



Ben insandım

Zulüm ve işkence dert ve kahır unutulur belki de ben unutulmam

Çünkü ben dilden dile dolaşan bir destandım

Dağlardan, barikatlardan

Düşmana kurşun sallayan

Gerillanın göğsündeki nişandım



Ben insandım

Ben pençelerini ve iğrenç dişlerini

Vücuduma geçiren sömürgecinin ağzındaki kandım

Ben toplu imhalar, ben idam, ben sürgün

Ben mecburi iskandım

Elleri ve kolları birbirine bağlı

Kirve, hısım ve akraba

Kimileriyle akrandım

Oracıkta benzin döktüler üstüme

Küllerimiz birbirine karıştı

Yüzbinlerle cayır cayır yanandım

Benzerlerimdi katledenler beni

Ama ben insandım

Tarihtim ben

Ezilenlerin, horlananların tarihi...



Geçtim zulüm cenderesinden

Kan kızıla boyandım

İmparatorlar, sultanlar, cümle iblisler

Yok etmek istediler beni.

Saldım toprağıma kökümü,

Bugüne dek dayandım



Ben insandım

Uçurdum kellesini Dehak'ın

Demirci Kawaydım ben

Örse çekiç sallayandım

Eksilmedi bir daha hiç

Toprağımda isyan ateşi

Kızıl bir meşaleydim ben

Bütün 21 Martlarda

Dağların doruklarında yanandım



Ben insandım

Spartaküsle beraberdim Roma arenalarında

İlk umudu

İlk gerillasıydım cihanın

Efendilerine karşı ayaklanandım

1879'da Paris'te, Rusya'daydım Ekim 1917'de

Çin'de, Kore'de, Küba'da, Vietnam'da

Kızıl bayrağı taşıyandım

Laos'ta, Kamboçya'da, mozambik'te, Angola'da

Kan kusan mitralyözdüm ben!...

Deştim karnının hainin, sömürgecinin

Cepheden, cepheye yankılandım

Yurt sevgisini iğrenç bir maske gibi

Suratlarında taşıyanlar

Canım aldılar ecelsiz



Ben bir Militandım

Savaşsız, sömürüsüz

Bir dünya içindi kavgam

Henüz yirmiyedisindeyken ve gencecik bir fidanken daha,

Bağımsızlığın ve özgürlüğün kutsal özlemi uğruna

Al kanlara boyandım



Ben insandım

Ben bitmeyen kavga

Ber bağımsızlığa susamış ülke

Ben kurtuluşun gübrelenmiş toprağı

Ben KÜRDISTANDIM!...