Ozan Arif Koyum Eski Koyum Degil

Köye vardım varmayaydım
Köyüm eski köyüm değil.
Bu halleri görmeseydim,
Köyüm eski köyüm değil.
Vardım güneş batıyordu,
Guguk kuşu ötüyordu,
Üç-beş baca tütüyordu,
Köyüm eski köyüm değil.
Eve indim dertli dertli,
Evim benden kasavetli,
Kapı kitli, baca kitli,
Köyüm eski köyüm değil.
Hergün dolup taşan hane,
Misafirle coşan hane,
Þimdi olmuş bir virane,
Köyüm eski köyüm değil.
Ne desem boş vade yetmiş,
Büyük anam ölüp gitmiş,
O gidince bu ev bitmiş,
Köyüm eski köyüm değil.
Ipıssızdı terek bucak,
Pas tutmuştu balta nacak,
Susuz güğüm, külsüz ocak,
Köyüm eski köyüm değil.
Sabah kalktım gündüz gözü,
Gittim gezdim küçük düzü,
Ne koyun var ne de kuzu,
Köyüm eski köyüm değil.
Dağ-taş güzel doyulmuyor,
Lakin mal-mul yayılmıyor,
Kaval sesi duyulmuyor,
Köyüm eski köyüm değil.
Tarlaları, tapuları,
Konakları, yapıları,
Kapatmışlar kapıları,
Köyüm eski köyüm değil.
Arif derki topu topu,
Açık olan yedi kapı,
Böylemiydi eski Hapu,
Köyüm eski köyüm değil.