Muhalif Dün Aslında Yarındı

Yıkama bardaklarımızı, anason koksun çaylarımız

Söndür fenerin fitilini; gurupta var bir ışıltı

Ben diy'im "yakamoz", sen de "güneş doğuyor usuldan."

Çiyler toplanır birazdan pencerenin pusunda

Geceyi öldürüp de gömmüşüz sofranın ortasına

Kimsesizliğine gazete kâğıtlarını örtmüşüz

Dünden kalma bi' manşette kof bi' sarhoş nârası

"Eyyy Dünya!! Sen mi büyüksün, bendeki kibir mi?!"

Böyle değildik eskiden, bir öfke hâli hâsıl oldu

Evlât babayı tanımaz, babanın gözü komşu kızında

Sevgi hakgötüre; saygı paraya bağlı, bilirsin

Şu kediye anlat olanı biteni, bizim gibi delirsin

Bir kadın dövülse, ırzına geçilse susuyo'lar

"O saatte or'da o giysiyle n'apıyo'muş?" diyen var

İyi hâlden yırtar fâil suçlayarak mağdureyi

Onlar insansa sen ve ben birer sokak köpeği

Ayık gezen bi' biz varız şu sâhil boyunda

Ağzında otla dolaşanın ne farkı var ki koyundan??

Gerçekler zâten uyuşturup sakatlamış beynimi

Kafayı açmak lâzım, neyse.. Çay n'oldu, demledin mi??

"Unuttum." desem kendim inanmam

Unutmak kendim söyleyip de inanmadığım tek yalan

Unuttum sanma dünkü efkârdan biriken borcumu

Altı dal ve sekiz kibrit koydum oraya tastamam..

Nakarat:

Kimsesiz bir çocuğum

Kazağımdaki yamalar kesmez soğuğu

Üşürüm

Ne beni görür

Ne düşünür tek biriniz içten

Büyüdüm şehrin yokuşlarında

Yürüdüm parmak uçlarımda

Elime kan bulaştı

Dilime ket vuruldu

Sustum..

Bölüm-II: Sokak

Çakında kan var yine, bu hafta bu kaçıncı??

Kim bilir sen sallıyorken hangi kancık takıldı??

Yan sokaktaki tefeciler mi, haraç kesen çeteciler mi??

Yoksa okul önünde torba sallayan papikçiler mi??

Her ne haltsa; elbette hak etmiştir, emînim

Sırt sırta verip sorgusuz suâlsiz durmak yemînim

Can borcu benimki, bir ömür ödesem bile bitmez

Şunu da bil ki bu dostun bin ömrü olsa da gitmez

Hatırlar mısın?? Bi' parkın müdâvimiydik bir zaman

İstiklal'den "mazot" alıp çökerdik çimine diz boyu

Koyu siyah bi' Mayıs gecesi çadırlar söküldü

Görmez oldu göz gözü tozdan, dumandan, biber gazından

Bir avuçtular o gençler, sonra doldu binlerce

O meydan bayram yerine döndü gecelerce, günlerce

Umut var, dedik; yarınlar aydın olacak bugünden:

"Güzel günler göreceğiz, güneşli günler."

Oysa batıp çıkmıştım o "teğet geçen" krizden

Varım-yoğum yanmıştı sigortadan veyâ prizden

Ne farkımız var allâsen şu on beş milyon kerizden?!

Biz kıyak susarız, onlar bet konuşur genizden

Velhâsıl üstü-başı temizken rûhu kirlenen de var

Fâhişeden çekinmem imamdan ürktüğüm kadar

Kadını hor gören de var, çocuğa yeltenen de var

Elini kolunu kırmazsam nâmerdim gördüğüm zaman!!

Bölüm-III: Cinâyet

Ayrıkotlarıyla örülü eski bir tren yolunun rayları

Kuş uçmaz, kervan geçmez kuytumuz

Köhne istasyonun pasla kaplı koltuk yayları

Eski püskü yorganımız, bölük pörçük uykumuz

Üstümüz çamurlu, ellerimiz kandan kırmızı

Saç-sakal karışmış; kollar faça, suratlar yara izi

Kuşluk vakti tiz bi' gıcırtıyla drezinler geçer

Düş perdesi yırtılır, kâbuslar resmen adam seçer

Yakalanırsam adını bilmem, yakalanırsan adımı bilme

Yakınımızda gammaz falan yok, o yüzden içim rahat

Son bi' nefes çek, inan bu son paket

Bırakıcam lan, sözüm söz; şimdi hakkını helâl et

Yarınki gazetelerde herkes okuy'cak

Kimisi "helâl olsun!" derken kimisi belâ okuy'cak

Kurşunlar hedefe kitlenecek, kelepçeler oyuncak

Devriyeler sokağımızda mekik dokuy'cak

Oysa çoktan almış oluruz voltamızı sessiz-sedâsız

Eski defterleri kapattık "hoşça kal"sız, vedâsız

Belki terk edilmiş bir vagonda son bulur ömür

Belki bir imbat vurur da savrulurum, kim bilir??

Kaç kirli nefesi kestik?? Biz kirlendik, dünyâ arındı

Zaman mefhumumuz şaştı, dün aslında yarındı

"Sen" suyu çekilmiş deniz tabanına ekilmiş çiçektin

"Ben" dediğim şeyse senin geriye bıraktıklarındı..