Mehtap Meral İki Kişilik Sır

İki kişinin bildiği sırlara inanıyorsun

Bense memeleri yasak kadınlar tanıyorum

Adamlara orman diyen

Kimi de yanlışlarından kolye yapıp kendine

Çekip kopartıyor umursamadan

Dağılanları seviyorum

Dağılarak seviyorum



Işıkların altında nasıl parlak ölü balıklar

Öyle parlağım aşkının altında

Kazı üstümü, pullarımı dök

Bir kez daha bak yüzüme



Güzel ölmüş müyüm?

Gözüm arkada kalmış mı?

Yine kapat gözlerimi

Aşkından sonra bir kez daha kapat

Temiz bir cinayet bekliyorum

Hiç sevmeyenlerden



Yavaş yavaş bitecek ömür

Bir daha sevmem diyen kalbin yine sevecek

Yine üzüleceksin

Yine kıracaklar kalbini

Sen de kıracaksın birilerini

Haklı değişmeyecek

Aşk haklı olacak, o kalacak

Geçip gideceğiz usulca

Yine de yaşa isterdim ikimiz olarak



Dün gece anladım

Senin aşkım değil göbek bağım olduğunu

Kaç bin yıldır ezilmiş

Ağıt bilen, söyleyen, gözleri hep yaşlı

Seni evim sanışım da bu yüzden

Dur dedim

Yara sadece yaradır

Yaşanabilir onunla da

Kendimi iki kişilik sevmeyi bilmiyorum zaten



İnsan kendine sarılabilir

Bunu kimse söylemedi

Bilsem “beni sev” demezdim

“Sarıl” derdim yalnızca

Avunmak çiğ bir fındık gibi diri tutuyor insanı

Avun madem

İnsanın kendine seslenişi de şefkatle olmalı

Sevilmek diriltir incirin içindeki arıyı

İnsanın balı kendine



Allahın bildiğini kuldan saklamayı öğrendim

Sana bir sır vermek istiyorum

“aşk ta bitecek”

Ama şimdilik unut sevgilim



İçimde üç at dört nala

Üç azgın köpek

Yaram yalıyorum çaresiz

Kime sar desem kan tutuyor