Ugur Ersoz Karanlik

Bigün gitmeliyim şarkılarıma gül bırakıp.
Napıcaksın uğur sence bırakıcak mı ün yakanı?
Artık içtiğin o depresanda çare değil
Psikolojin darmadağın dolup taşmış kültabağın.

Bazen yıkabilirken hayat kurar cümleler.
Ve benim hayatım, kalem kağıt duman birde cümleler.
Çok takılma burda çocuk ciğerlerini berbat edip.
Yanıma hoşgeldin burası hayat meyhanesi

Sen aynı ben gibisin çıkamadın mı karanlıktan?
Norölojik sorunlarında var için hep kararmakta.
Uyku sorunlarına çare değil hiç bi doktor.
Bilirim uyuyakaldın o karanlık sabahlarda

Bırak git artık beni, benden sana hayır yok.
Bırak git çocuk beni benimde tadım yok.
Bırak git artık beni, benden sana akıl yok.
Bırak git çocuk beni inan benden farkın yok.


İnadın bitmiyor tabi karanlık evin demi?
Böyle olmak suçun değil bunlar elinde mi?
Benimde değil benim yazdığımada bakma
Çünkü bende bitek yazdıklarım sayesinde delirmedim.

Yıkıldığın vakitte maddelerede bulaşma
Çünkü çok derin ve kurtarmıyo kulaçlar.
Gençliğin ellerinde en değerli varlığınken
Dur yapma hiç farkın kalmayacak uçaktan.

Elbet kirlenecek büyüttüğün kır atlar.
Sanki sana bakıyor nefret dolu suratlar dimi?
Bilirim, aynı karanlıkta yıllarım var
O kaybolan gülüşlerini karanlıkta bırakma.

Derdi topladım ve kağıtlarıma karaladım.
Bu yıllar öyle geçti gitti hala bende varamadım.
İnan bi çıkışın yok, çıkış yolunu bana sorma
Girdiğim bu karanlıktan hala bende çıkamadım.