Ahvali Efgan Pus

Yerine başka birini sevemem kaybeden ben olamam
Artık dar geliyor gönül evinde duramam
Her saatim hergünüm hasretinle dolamaz
Bi hiç uğruna hislerimden olamam

Sensizlik damarlarıma hançer
Çiçeklerime dolu, tüm hücrelerime kanser
Sensizlik üzülmekti kalpten
Yada bu nefesi alıp verememektir aslen

İçinde bulunduğum paronayak bi denklem
Yanlış yön zaten her ne tarafa dönsem
Aklım senle dolup taşar önümü göremiyorum bazen
Nasılsa umutlarım yaşayamıyor zaten

Uzun zaman oldu inşallah içimde çoksundur
Hayatımda olmayışını en azından çok buldum
Çok sevdim gözlerinde kaybolmayı
Sürgün etti taşralarına beni ebedi son yurdum

Kendimden nefret edemem artık kader utansın
Bu puslu eşgalim aynalarıma yansır
Yanımda yoksunda her anımda varsın
Yine kanımda melankolik düşünceler tatlım

Sen gülümse gerisi mühim değil
Ama adından ayrı kalan mesafeler peşindeyim
Peşindeyim yarattığın olguların
Bu parçalanmış hislerimde yaşamıyorsan ölmeyi bil

Çıkamadın mı hayatımdan hala
Ne yoktu sahi bende karanlıktan ala
Sokaklarından geçtim yıkılmış binalar
Artık ıskalıyor bedenimi vedalar

Susturuyor geceyi pusun
Ben hür olmayı beklerken yine gözümde mahpustum
Yalnızlık allaha mahsustur
Henüz başlamadan son buluyor musun ?

Söndü bilir misin gözlerimin feri
Dikenlerine katlanışımı özlemedim değil
Bi savaştayım kendimle kaybedende benim
Sözler komutanım, şiirler neferim

Bu cinayetin faili yok
Şaibeli tüm hayallerim adında parmak izleri yok
Sevebildiğim her şeyden vazgeçtim
Ama vazgeçtiğim olamıyorsan en azından nefretim ol