Şam Parasız İnsan Çöplüğü

[Verse 1]
Meclisim saf terörist
Mevzum ulusal ironi
Sana mevki infaz getirir
Seni elli insaf yetimi
Menzilin katledilir
Sana tank gibi bak kalemim
Her gün beynin işgal edilir
Medya, basın eğitim mi?
Hammurabi yetişir
Mezopotamya güneşi
Monarşi asırlardır süregelen büyük gelişim
Söyleyim ne mi değişir?
Hiçbi' bok yok hiçbi' bok
Korku sal ordun polis
Toplum sorunla seçmiyor yüzleşmeyi
Borç içinde öğren yüzmeyi
Yine de "Padişahım çok yaşa!" der
Seç küfretmeyi
Gözüm olan her gün daha da içine boğacak külfetleri
Öz benliğinden uzaklarda
İnsanlığa gülmeyi unutturan bu şarlatanlar
Siyasi randımanlar
İpler ellerinde üst akılların bizi kandıranlar
Kukladan makamlar hepsi puttan farkı kalmamış
İnsanoğlu bu güce taptı ün ve paraya aldanıp
Ama günbegün boktanlaşan bu gezegen artık çekilmez gibi
Ölüm kurtaracak yaşam denen kefenden beni
Yönüm sonsuzluğa, "Tamam" deyip gelirsen bi' gün
Bekliyorum seni yerim artık cehennem gülüm

[Verse 2]
Baharı bekler kelebekler
Bir günlük ömrü için
Soma'da can verdi melekler
Siktiğimin kömürü için
Yine de az geldi ölümler
Darbeler indi
Faşist başkan vaaz verir evinden;
Sokakta savaş deyip sana
İmanları para, kitapları para
Muhalefet desen aynı bok
Bütün meclisi kapat
Yine de silinmez bu pislik
Gidilmez güneşe
Çünkü bütün toplum hipnoz olmuş üçgenin düşüne
Güç gelir düşünmek
Aptal oldu neslim
Artık yobazların kılıçları eskisinden keskin
Etkisinden bezdim üzerimde siyasetin
Resmiyet mi siktir et biz tek bi' yerden geldik
Ait olmadığımız bu yere hapsedilmişiz
Bütün bu binalar mahpus, insanlığın katledilişi
Ölü bir ceset çakraların mezarı kanser bedenin
Yediğin yemek bile burnundan gelir kanser üretir
Topluma bok ver tüketir
Çare oy vermek mi? Değil!
Bi' kukla çünkü bütün siyasiler
Üst el yönetir
Aynı bokun lacivertisiniz yüksekte değil
Unuttuğun şey: Bu Dünya üç gündür bebeğim!