Rewşan Çeliker Gule

Ne tîr û ne xencer bû
Ne mar û ne ejder
Ne şûr û ne şeşder bû
Bêhna gulê ez kuştim
Ne kanî ne robar e
Dinê êvar û sar e
Erd evraz û xwar e gulê
Rûyê gulê ez kuştim
Çiya berf û duman e gulê
Gul sosin nemane gulê
Yê dimire beran e gulê
Rengê gulê ez kuştim
Gulê bêdil û bêcan
Gulê hekîm û sultan
Gulê rovî û şeytan
Sînga gulê ez kûştim
Dinê bêdeng û zer bû
Tirba min li der bû
Ne êrîş bû ne şer bû gulê
Çavên gulê ez kuştim
Gûlê bêdeng û bênaz
Gûlê bekir û awaz
Gûlê govend gûlê naz
Dengê gulê ez kuştim
GÜL
Ne ok ne de hançer
Ne yılan ne de ejderha
Ne kılıç ne de revolver
Gülün kokusu öldürdü beni
Pınar değil, nehir değil
Bir akşam soğuğunda
Yokuş ve eğri bir yolda
Gülün yüzü öldürdü beni
Dağlar kar ve dumanlı
Güller, çiğdemler tükenmiş
Ölen koçyiğitlerdir
Gülün rengi öldürdü beni
Gül gönülsüz ve takatsiz
Gül hem hekim hem sultan
Gül tilki gibi kurnaz ve şeytan
Gülün sinesi öldürdü beni
Sessiz sedasızdı çevre
Mezarım uzaklarda
Ne bir saldırı ne bir savaş
Gülün gözleri öldürdü beni
Gül sessiz ve sakin
Gül saf ve çığlık
Gül neşeli, gül nazlı
Gülün sesi öldürdü beni
THE ROSE
It is not an arrow or a dagger,
Neither is it a snake or a dragon.
It isn’t a sword or a revolver,
The scent of the rose has killed me.
It is not a spring or a river,
In the midst of a cold evening,
In a uphill and a wryly road,
The face of the rose has killed me.
The mountains are snowy and foggy,
The roses and the crocuses are gone,
The ones that dies are the brave ones.
The color of the rose has killed me.
The rose is unwilling and weak,
The rose is both a healer and a queen,
The rose is sly like a fox,
The chest of the has killed me.
The surroundings were silent,
My grave was far away,
There wasn’t an attack nor a war,
The eyes of the rose has killed me.
The rose is quite and calm,
The rose is both pure and in a cry,
The rose is joyful and coquetry,
The voice of the rose has killed me.