Teoman Kadinim

Eşyalar toplanmış seninle birlikte
Anılar saçılmış odaya heryere
Sevdiğim o koku yok artık bu evde
Kıyıda köşede gülüşün kaybolmuş
N’olur terketme yalnızlık çok acı
Bu renksiz dünyayı sevmiştik birlikte
Hatırla o günü karşıki sokakta
Seni öptüğümü ilk defa hayatta
Kollarımda benim ilbahar sabahı
Kadınım
Bana bıraktığın bütün bu hayatın
Yaşanan aşkların değeri yok artık
Ben sensiz olamam artık anlıyorum
Sönmüş bak ışıklar ev nasıl karanlık
O ılık aydınlık yuvamız soğumuş
Geceler bitmiyor ağlıyorum artık
Şimdi çok yalnızım n’olur kal benimle
O kapıyı kapat elini ver bana
Dışarıda yalnız üşüyorsun sen
Kadınım….