Mehtap Meral Kayip

Bütün o çılgınlıklardan sonra ah yazık
İnanasım gelmiyor akıllanmışım
Sanki o bende ölmüş ve ben bu yüzden
Yorgun, suskun ve bomboşum

Her an sorup duruyorum aynaya kederli
Neyim artık neyim gözünde
Ve aynada görüyorum ki ah
Eski benden kalmamış bir gölge bile

Yol aramıyorum gündüzün şehrine
Kuşku yok ki bir mezarın derinliklerinde uykudayım
Cevherim var fakat onu korkudan
Gönlümün bataklıklarında saklamaktayım

Gidiyorum... ama sormuyorum kendime
Yol nerede? Menzil neresi? Amaç nedir?
Öpücük veriyorum fakat kendimden habersizim
Bu divane gönlümün tanrısı kimdir?

O bendeki adam ne olduysa ansızın
Gözümde başkalaştı, değişti
Sanki gece, soğuk elleriyle
Takatsiz ruhumu alıp gitti