Mehtap Meral İncirin İçindeki Arı

Unuttum

Unutmak gerek sandım yaşamak için

Ağacın meyvesine talip olarak

Ama asla saygısızlık etmeyerek

Üzüme baka baka kararmak

İnsan bakarak benzer gördüğü ömre

Armut düşer dibine

Bense hep incir gibi yayıldım sevgililerimin içine

Koparıp attılar



Unuttum

Gülmek yeter sandım yaşamak için

Kolay değildi içimdeki Leyla’yı saklamak

Sevişe sevişe sakladım

Dövüşe dövüşe buldum

Ağlaya ağlaya aradım

Oysa bakmakmış asıl olan

Dön bana bak



İnsan kendini neden kurar?

Aşktan kurmak istedim

Örüp durdum yalnızlıktan

Durmadan bağladım kendimi bir yere

İncir reçeli yaptım evimden

Dön bana bak



Perdeler çekmiştim ömrüme

Güzeldim uzun saçlarım vardı

Saçlarımı gördüler

Okudum yazdım hep çok konuştum

Verdiğimi aldılar

Işıklar simlerle öyle kamaştım

Göz alınca baktılar

Ben yokuştum

Üşendim

Herkes yokuştu kendine