Dursun Ali Erzincanli Ben Boyle Olmamaliydim

Ben, böyle olmamalıydım

İsmini duyunca, boynum düşmeliydi omzuma

İçime bir ateş düşmeliydi

Ayaklarımın feri kesilmeliydi

Kendimden geçmeliydim sonra

Adını sayıklamalıydım, adımı unuttuğumda

Ama bunu kimse duymamalıydı

Seni, mahşere kadar saklamalıydım

Ben böyle olmamalıydım

Nisan akşamlarını ıslatırken yağmur

Bahar, şarkılarını söylerken karanlığa

Çalan her kapıya sensin diye koşmalıydım

Gece yıldızlarını serpince göre

Seni görmek için uyumalıydım

Ayak sesleri gelmeliydi uzaktan

Ben hep sana yormalıydım

Şarkılar kime söylenirse söylensin

Sana diye dinlemeliydim

Türküler dolmalıydı odama

Ben bir selvi boylu yârdan ayrıldım deyince bir ses

Selvi boylu yâr sen olmalıydın

Kömür gözlüm ateşine düşeli

Senin için söylenmiş söz olmalıydı

Ama bunu kimse bilmemeliydi

Seni mahşere kadar saklamalıydım

Böyle olmamalıydım

Kelimeler taifi taşıyınca kulaklarıma

Daha yüzüme çarpmadan taif rüzgarı

Taşların izi çıkmalıydı yüzümde

Uhud anılırken, dişlerime sızı düşmeliydi

Haremde bir ikindi vakti

Kem gözler çevrilince sana

Ve vefasız eller uzanınca yakana

İçim daralmalı, nefesim kesilmeliydi

Sen ötelere hazırlanırken

Öteler senin için süslenirken

Son kez baktığın pencerede hayal edip seni

Perdenin son kez kapanması gibi

Kapanmalıydı gözlerim

Sonra içime doğru gerilip

Seni bize lutfedenin ismini haykırıp

Allah deyip

Düşmeliydim yere

Ama bunu kimse bilmemeliydi

Seni mahşere kadar saklamıydım

Ve mahşer günü

Uzaktan seni seyretsem

Sana yakın olmak için can atsam

Beni engelleseler

Sen kim yakınlık kim deseler

Ben ağlamaktan konuşamasam

Gözlerini çevirsen bana

Benim cennetim bana bakan gözlerindir

Ve tebessüm etsen

Ama bunu kimse görmese

Seni ebede kadar saklasam